Wie is Nera Redant ?
Zelfs duizenden zinnen en honderden woorden heffen slechts een kleine tip van de sluier op waaronder de 4 letters die het woord "Nera" vormen, verscholen liggen. Gelukkig is er geen echte sluier en kun je haar ook in levende lijve zien, horen, spreken en vooral... lezen.
Nera Redant werd op 13 oktober 1947 te Ninove geboren. Haar kinderjaren bracht ze met haar ouders Edward en Celeste De Vuyst en veertien maanden jongere broer Jozef te Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek door. Daar woonde ze als dichtste en naaste buur bij de tragische molen van Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek in de woning waar ooit de filmheld Kapitein Zeppos zijn verblijf had.
Op 10 oktober 1954 verhuisde ze, met paard en kar (een kar die ze nog steeds koestert en als een oude relikwie prijkt in haar voortuin) naar Denderhoutem, het geboortedorp van haar vader, een mooie rustige en toch actieve landelijke Vlaamse gemeente. Daar woonde ook haar grootmoeder samen met nog twee broers en de jongste zus van haar vader. Die jongste zus, tante Irene was kleuterleidster in het wijkschooltje in de Vondelen en haar zoon Robrecht zou er ooit nog zijn eerste kleuterklasje beleven. Zijn alle tantes en nonkels haar dierbaar, deze tante Irene was haar toch zeer nabij. Zij was niet alleen de langstlevende tante langs vader's zijde, maar vooral een gedreven cultuur minnende vrouw die in honderden dikke albums haar dagelijks leven en dat van de nabije en verre wereld via foto s, eigen teksten, postkaarten, krantenknipsels, reiskaartjes, aankondigingen en brieven vorm gaf, blijvend bewaren wou. En tussen dit alles in vooral honderden bladzijden prachtige levensechte gedichten in haar eigen zo vlot rijmende stijl. Erfde zij die poëziegevoeligheid, schrijverspassie van haar?
Feit is dat de Redanten wel eerder een traditie van poëzie en liefde voor de kunst in zich hebben. Ook haar vader schreef, in de mate dat het harde boerenleven het hem toeliet verschillende gedichten. Nonkel Hector schilderde: een boer-schilder of schilder-boer zoals Felix De Boeck? En dan was er nog Gilbert Redant, auteur, musicus met zijn VREDA-cabaret (1937), een amateurgezelschap van allemaal broers en zussen dat muziek en sketches bracht in heel Vlaanderen.
Twee maanden na de verhuis, december 1954 werd haar broertje Willem geboren. Helaas overleed hij enkele weken later. Een droeve gebeurtenis die ze van nabij beleefde en nooit vergeten zal. Het tragische overlijden werd via het ziekenhuis (brutaal) telefonisch overgemaakt aan haar moeder. Als zevenjarig meisje bracht zij dan op haar beurt het droeve nieuws over aan haar vader die op dat ogenblijk ver weg op de boerderij een ziek dier aan het verzorgen was. Ook een ander beeld blijft op haar netvlies gebrand: het beeld van haar vader die verdween door de velden op weg naar het ziekenhuis in Aalst met op zijn fiets een klein houten kistje, gemaakt door de plaatselijke meubelmaker. Het kistje voor haar overleden broertje. Vijf jaar later kreeg ze er nog een jongere broer William bij. Hij werd niet alleen de lieveling van de ganse familie maar is bovenal geliefd bij elkeen die hij op zijn weg ontmoet.
Na de lagere school (gelegen pal rechtover haar ouderlijk huis) en de humaniora bij de Zusters der HH.Harten te Ninove (waar haar moeder onderwijzeres was) trok ze naar wat genoemd werd 'de brouwerijschool' en studeerde ingenieur chemie. In die tijd nog een relatief omstreden keuze voor een meisje . In 1971 huwde zij met haar studiegenoot (en eveneens afkomstig uit een landbouwersgezin) Albrecht Van Vaerenbergh, welke figuurlijk en bijna letterlijk opgroeide onder de weldoende schaduwen van de abdij van Affligem. Na wat omzwervingen tussen de Vogelmarkt in Antwerpen en Liedekerke bouwden zij hun leven verder uit in Denderhoutem.
Hun twee kinderen, zoon Robrecht en dochter Elfride (gehuwd met Peter), wonen op amper enkele honderden meters van haar vandaan. Het leven bleef haar gunstig gezind tot plots, totaal onverwachts en veel veel te vroeg, haar echtgenoot overleed. Hij was amper achtenvijftig jaar oud. Eén maand na zijn overlijden werd haar eerste kleinzoon, Ewoud, de zoon van haar zoon geboren. O, wat was en is zij een fiere en blije grootmoeder. Twee jaar later kwam broer Iwein. Dochter Elfride en schoonzoon Peter straalden als doopmeter en dooppeter. Het geluk omringde hen. Tot...
Maar het leven gaat verder, herwint, herstelt wat gebroken is, al dan niet met (blijvende) littekens voor alle betrokkenen, 'voesj mé de koesj'. En zo kwam nieuwe hoop, nieuwe liefde, nieuw geluk voor allen en werd op 23 oktober 2017 haar derde kleinzoon Willem geboren. Zoon van haar zoon Robrecht en zijn lieve echtgenote Nicky De Pauw. Willem een naam zo mooi, maar vooral ook een deel verwijzend naar haar overleden broertje en natuurlijk broer William blij met de gelijkenis. Even groot het geluk van de twee andere broertjes en de twee nieuwe zusjes. Daarenboven mocht zij zijn doopmeter zijn. Doopmeter ten tweede male. Lang geleden doopmeter van Jan, de enige zoon van broer Jozef. Jan, die in december voor het eerst vader werd. Samen met moeder Cindey fier op de flinke zoon Gaston, tevens de voortzetter van de naam Redant.
Naast haar ingenieursdiploma houdt zij de diploma's 'Aggregaat', 'Veiligheidskunde niveau 1' en 'Milieucoördinator'. Haar werk en tevens haar passie was water. Veertig jaar lang (op enkele maanden na) werkte ze bij de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening om het grootste deel van Vlaanderen van zuiver drinkwater te voorzien. Sinds 1 april 2008 behoort zij tot de 'rustenden".
In haar vrije tijd dicht ze. Gedichten als weergave van de realiteit, als verzet, als zalf op wonden die zolang er geen genezing komt blijven bloeden... maar ook als ode aan het bruisende, gelukkige, liefdevolle, intellectuele, zorgende, nooit opgevende versagende leven. Gedichten om zoveel gekende ongekende redenen. Gedichten haar noodzakelijk geestelijk voedsel, haar levensadem, maar dat wisten jullie natuurlijk al!