Interview met "Turfboerin Nera Redant" - Het Laatste Nieuws 2 januari 2024

Redactie : Claudia Van Den Houte

Dit is mijn huis

Het huis waarin ik momenteel woon, op Koekelberg, is eigenlijk het huis van mijn zoon.  Mijn man en ik woonden vroeger in de Anderenbroek.  Dat huis hebben we zo’n vijftig jaar geleden zelf gebouwd.  Toen mijn man negentien jaar geleden overleed, hebben mijn zoon en ik om praktische redenen een huisruil gedaan.  Ik woon nu in een bungalow met een kleinere tuin, die weliswaar meer dan groot genoeg is voor één persoon.  Die stevige bungalow werd door de vorige eigenaar zelf gebouwd en, nadat hij er een groot deel van zijn leven zelf in woonde, aan mijn zoon doorverkocht.  Mijn zoon en mijn dochter – wiens huis we ook zelf hebben gebouwd – wonen allebei op amper 100 meter van mij en komen regelmatig eens even langs.  Dat is momenteel mijn grootste geluk en geruststelling.

Dit is mijn straat

De Koekelberg is een straat waar de bewoners mekaar kennen. Zo heb ik onlangs nog wafels gekregen van mijn buur.  Ik ken niet iedereen die in mijn straat woont, maar de overgrote meerderheid van de bewoners kent mekaar wel. We zwaaien naar elkaar als we de brievenbus leegmaken of wanneer er een wielerwedstrijd plaatsvindt.  Zonder dat je bij elkaar naar binnen gaat, weet je dat je een beroep kunt doen op elkaar als er iets is.

Hier ben ik opgegroeid

Ik woon vanaf mijn zevende in Denderhoutem.  Mijn vader was afkomstig van dit dorp, maar verhuisde na zijn huwelijk met mijn moeder een tijdje naar Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek omdat hij als boer niet onmiddellijk een boerderij vond in Denderhoutem.  We woonden vlakbij die molen van Kapitein Zeppos.  Toen ik zeven jaar oud was zijn we teruggekeerd naar Denderhoutem.   Ik herinner me dat moment nog goed !  Op 10 oktober 1954 kwamen we met een houten kar en boerenpaard naar hier.  Die kar staat trouwens in mijn voortuin.  In Denderhoutem groeide ik op in de Borrekent, vlak bij het jeugd- en muzieklokaal.  Vroeger was een lagere jongens- en meisjesschool, waar mijn broers en ik toen ook naar school gingen.  Als we thuis vertrokken toen de bel ging, dan waren we nog op tijd.

Mijn favoriete plekje

Eén van mijn lievelingsplekjes in Denderhoutem ligt aan de oude lindeboom, bij het kruispunt van de veldwegen de Bunderstraat en de Hoekstraat.  De oeroude boom staat daar wellicht al meer dan 170 jaar.  Je kan hem zien vanop de Expresweg en ik kon hem vroeger, toen ik nog in de Anderenbroek woonde, zien vanuit mijn keuken en vanop mijn terras.  Bij de boom hangt er een gedicht van mij, “Ter Heydenpad”.

Mijn favoriete loop- of wandelroute of fietsplekje

Ik ga er nooit  heen met de bedoeling om te gaan wandelen of fietsen, maar als ik in de buurt ben, wandel ik graag eens langs mijn ouderlijk huis naar het kerkhof van Denderhoutem, langs de weilanden waar vroeger onze eigen kersenbomen stonden en onze koeien liepen, langs de velden waarop we zoveel hebben gewerkt…  Mijn vader was boer en iedereen van het gezin hielp mee in de boerenstiel.  Op het kerkhof bezoek ik dan de graven mijn vader, mijn moeder, mijn tante … en van mijn man uiteraard. En dan verder fietsen of wandelen langsheen de oude lange kerkhofmuur.

Mijn beste vriend

Dat was Miel, eigenlijk de beste vriend van mijn overleden echtgenoot en onze vroegere buurman in de Anderenbroek.  Hij is intussen overleden, maar zijn vrouw Rita is nu nog steeds één van mijn beste vrienden.  Daarnaast denk ik ook aan Lieve Deleu.  Met haar ben ik samen opgegroeid.  Zij woonde in de Kapelstraat, vlakbij mijn ouderlijk huis.  We zaten in dezelfde school en zelfs in dezelfde klas.  Ze is intussen helaas ook al vijftien jaar geleden gestorven.

De minst leuke herinnering

De begrafenissen van mijn vader en van mijn moeder, ook in de kerk van Denderhoutem, en natuurlijk ook de begrafenis van mijn echtgenoot.

Mijn favoriete winkel

Een favoriete winkel heb ik niet, maar ik koop het liefst lokaal.  Wat je lokaal kunt kopen, moet je niet in Aalst of Ninove, of in een warenhuis kopen, vind ik.  In een warenhuis heb je natuurlijk al je benodigheden op één plek, maar de verbondenheid en vriendschap die je vindt in een lokale winkel, vind je niet in een warenhuis.

Favoriete café of restaurant

Ik heb zoveel andere activiteiten waardoor ik weinig of geen tijd heb om naar de plaatselijke cafés of restaurants te gaan.  Ik ga wel heel vaak naar activiteiten van verenigingen en dan blijf ik tot de laatste.  Ik ben géén tooghanger, maar een “babbelganger”.

Hier kom ik tot rust

In mijn eigen huis.  Van in mijn keuken zie ik mijn tuin met de vogels, de eekhoorns, de egels …  Ik kom tot rust als ik de natuur in mijn eigen tuintje zie.   Maar eigenlijk kom ik overal tot rust, door bijvoorbeeld gewoon nog maar naar de wolken te kijken.

De dorpsgenoot die ik het meest bewonder

Paul Roelandt vind ik zo’n sympathieke man.  Ik bewonder hem om zijn liedjes zoals ‘Mijn Dorpje’ en om zijn werk als zelfstandige in zijn juwelierszaak in de Molenstraat.  Andere dorpsgenoten die ik bewonder zijn Willy Provost, de intussen overleden onderwijzer, toneelspeler, gerenommeerd schrijver en de oprichter van camping Reamerik, en vooral Luc Pots, die ook al verschillende boeken schreef over onder meer de oorlog in Denderhoutem en over Denderhoutem naar Aloïs de Backer en het Daensisme.  Om nog te zwijgen over zijn prachtige, leerrijke teksten/verhalen op Facebook onder de rubriek ‘De Post van Pots’.

Dit kan beter in Denderhoutem

Het is misschien niet politiek correct, maar geen of zo weinig mogelijk verdere uitbreiding.  Indien toch, dan vooral ‘inbreiding’.  Denderhoutem moet een landelijk boerendorp blijven.  De huidige natuur en open ruimte moeten behouden blijven.  Niet eenvoudig, want ook als dorp merken we de gevolgen van de globalisatie.  De problemen van files en te veel auto’s hangen daarmee samen.  Als klein dorp kun je niet veel doen, je kunt géén muren rond Denderhoutem bouwen.  Je kunt alleen de gedachte verspreiden dat Denderhoutem een dorp moet blijven.