Gedachtenis Lucienne Adriaens
Beste Dirk, Marc, Hilde, Greta, familie, aanwezigen,
Sta me toe, om met ons allen, om samen nog even héél dicht bij Lucienne te zijn, sterk en intens aan haar te denken, aan al wat zij voor ons ooit heeft betekend.
Veel werd reeds gezegd, haar leven mooi en uitvoerig met grote en kleine woorden aan ons verteld, maar ik wil het nu toch nog even belichten vanuit het perspectief van “nicht-zijn-van”. Lucienne een van onze oudste nichten. Uniek en speciaal. Komende uit een grote familie, zoals vroeger de gewoonte was, onze grootouders hadden 8 kinderen, had ze inderdaad vele nichten en kozijns. Was zij fier over hen, dan waren wij vooral fier over haar. Fier omdat in haren tijd, ja toen het nog helemaal niet evident was dat meisjes studeerden, onderwijzeres worden was al niet evident, toch niet voor gewone mensen van den boerenbuiten, toen in die tijd er in slagen om een eigen school op te richten, een eigen bedrijf te leiden: dat was toch wel héél speciaal, een hele prestatie. Directrice zijn van een eigen school! Niet dat ze daarmee te koop liep, neen, ze was en bleef onze lieve eenvoudige nicht, maar je moet het toch maar doen.
Mijn oudste herinneringen aan haar? Die zijn natuurlijk aan dat beroep van haar verbonden. Het moet zo ergens halverwege de jaren 50 zijn geweest, laat ons zeggen 1958, de tijd van de expo de wereldtentoonstelling, zoiets, dus 60 jaar geleden. Ze kwam bij ons op bezoek om … ja om een nieuw kleed te maken voor mijn moeder. Toen was een nieuw kleed krijgen een hele gebeurtenis, niet zoals nu lekker gaan shoppen met bankkaart en pincode en maar kiezen en kiezen uit zoveel winkels en boetieken. Neen je kreeg een zomerkleed, een winterkleed en ja soms nog eens bloes, een rok of een vest of “ne palto”. Je liet dat maken bij een “kliermokés” en dat was dus ons nicht Lucienne. Je mocht de stof kiezen en dan de maat laten nemen, het model kiezen. Lucienne maakte dan de patronen op doorschijnend papier, dan met grote witte draden aan elkaar enz. Als kind vond ik dat super boeiend, bewonderde haar enorm. Lucienne, de tover dame, die van mijn moeder bijna een prinses maakte.
Lucienne, ja ze was voor mij een sjieke lieve dame, uit een andere wereld. Kwam ook uit een grote verre stad, Gisberg...waar ze ook een manneke pis hadden, raar...
Later, veel later toen ik zelf uit werken ging, collega werd van Marcel op de waterleidingen, de drinkwatermaatschappij, de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening, werden de familiebanden nog intenser. Vooral omdat er daar ook nog een ander nicht van ons werkte, nog een achternicht, nog een kozijn, nog een aangetrouwde kozijn en later ook nog Marc. Geen verkeerde gedachten, 7 personen op ongeveer 1700-1800 personeelsleden maakt van de waterleidingen nog geen familiebedrijf...
Fier was ze vooral op haar zoon Dirk, je moet maar eens dat boek lezen van de Straffe Madammen. Dirk heeft er daarnet in de afscheidsplechtigheid al uitvoerig over geciteerd.
Maar evenzeer kon ze honderduit met veel elan en bluf en overtuiging vertellen over zoon Marc en later de kleinkinderen, achterkleinkinderen. Fiere moeder, grootmoe, overgrootmoe. Wat ik vooral onthou is haar werkkracht, haar energie om vooruit te geraken, haar ondernemingslust, niet blijven bij de pakken zitten, iets doen voor de samenleving, niet zagen, klagen, kreften maar het motto van de De Vuysten, van haar grootvader toepassen: voesj mé de koesj.
Beste familie, aanwezigen, ik hou het bewust kort, alleen dit nog als besluit en eerbetoon: Lucienne je hebt ons zoveel geleerd, je was een voorbeeld voor alle vrouwen, voor ons als nicht.
Je was geëmancipeerd, geëmancipeerd avant la lettre, vrij, onafhankelijk, niet onderworpen, je had je eigen mening, wars van alle grote ideologieën en levensbeschouwingen. Zelfstandig was je. Je verdiende je eigen boterham, sterk op eigen benen en tezelfdertijd was je, ja het klinkt cliché, een goede bezorgde echtgenote, moeder, schoonmoeder, grootmoeder en overgrootmoeder.
Had je man zijn eigen carrière en een loopbaan waarop hij fier mocht zijn, jij had dit evenzeer. Jullie waren gelijkwaardige partners, gelijkheid man/vrouw in theorie én in praktijk. Een verworvenheid die niet mag verloren gaan, zeker niet in deze huidige woelige tijden.
Lucienne, dank voor alles wat je was. We zullen je niet vergeten, maar jouw ideeën, jouw voorbeeld onverdroten en doelbewust doorgeven aan al onze kleinkinderen, kleindochters, achterkleinkinderen, achterkleindochters.
Rust nu maar, mooi lieve intelligente plichtbewuste vrijgevochten hardwerkende DAME.
Sta me toe, om met ons allen, om samen nog even héél dicht bij Lucienne te zijn, sterk en intens aan haar te denken, aan al wat zij voor ons ooit heeft betekend.
Veel werd reeds gezegd, haar leven mooi en uitvoerig met grote en kleine woorden aan ons verteld, maar ik wil het nu toch nog even belichten vanuit het perspectief van “nicht-zijn-van”. Lucienne een van onze oudste nichten. Uniek en speciaal. Komende uit een grote familie, zoals vroeger de gewoonte was, onze grootouders hadden 8 kinderen, had ze inderdaad vele nichten en kozijns. Was zij fier over hen, dan waren wij vooral fier over haar. Fier omdat in haren tijd, ja toen het nog helemaal niet evident was dat meisjes studeerden, onderwijzeres worden was al niet evident, toch niet voor gewone mensen van den boerenbuiten, toen in die tijd er in slagen om een eigen school op te richten, een eigen bedrijf te leiden: dat was toch wel héél speciaal, een hele prestatie. Directrice zijn van een eigen school! Niet dat ze daarmee te koop liep, neen, ze was en bleef onze lieve eenvoudige nicht, maar je moet het toch maar doen.
Mijn oudste herinneringen aan haar? Die zijn natuurlijk aan dat beroep van haar verbonden. Het moet zo ergens halverwege de jaren 50 zijn geweest, laat ons zeggen 1958, de tijd van de expo de wereldtentoonstelling, zoiets, dus 60 jaar geleden. Ze kwam bij ons op bezoek om … ja om een nieuw kleed te maken voor mijn moeder. Toen was een nieuw kleed krijgen een hele gebeurtenis, niet zoals nu lekker gaan shoppen met bankkaart en pincode en maar kiezen en kiezen uit zoveel winkels en boetieken. Neen je kreeg een zomerkleed, een winterkleed en ja soms nog eens bloes, een rok of een vest of “ne palto”. Je liet dat maken bij een “kliermokés” en dat was dus ons nicht Lucienne. Je mocht de stof kiezen en dan de maat laten nemen, het model kiezen. Lucienne maakte dan de patronen op doorschijnend papier, dan met grote witte draden aan elkaar enz. Als kind vond ik dat super boeiend, bewonderde haar enorm. Lucienne, de tover dame, die van mijn moeder bijna een prinses maakte.
Lucienne, ja ze was voor mij een sjieke lieve dame, uit een andere wereld. Kwam ook uit een grote verre stad, Gisberg...waar ze ook een manneke pis hadden, raar...
Later, veel later toen ik zelf uit werken ging, collega werd van Marcel op de waterleidingen, de drinkwatermaatschappij, de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening, werden de familiebanden nog intenser. Vooral omdat er daar ook nog een ander nicht van ons werkte, nog een achternicht, nog een kozijn, nog een aangetrouwde kozijn en later ook nog Marc. Geen verkeerde gedachten, 7 personen op ongeveer 1700-1800 personeelsleden maakt van de waterleidingen nog geen familiebedrijf...
Fier was ze vooral op haar zoon Dirk, je moet maar eens dat boek lezen van de Straffe Madammen. Dirk heeft er daarnet in de afscheidsplechtigheid al uitvoerig over geciteerd.
Maar evenzeer kon ze honderduit met veel elan en bluf en overtuiging vertellen over zoon Marc en later de kleinkinderen, achterkleinkinderen. Fiere moeder, grootmoe, overgrootmoe. Wat ik vooral onthou is haar werkkracht, haar energie om vooruit te geraken, haar ondernemingslust, niet blijven bij de pakken zitten, iets doen voor de samenleving, niet zagen, klagen, kreften maar het motto van de De Vuysten, van haar grootvader toepassen: voesj mé de koesj.
Beste familie, aanwezigen, ik hou het bewust kort, alleen dit nog als besluit en eerbetoon: Lucienne je hebt ons zoveel geleerd, je was een voorbeeld voor alle vrouwen, voor ons als nicht.
Je was geëmancipeerd, geëmancipeerd avant la lettre, vrij, onafhankelijk, niet onderworpen, je had je eigen mening, wars van alle grote ideologieën en levensbeschouwingen. Zelfstandig was je. Je verdiende je eigen boterham, sterk op eigen benen en tezelfdertijd was je, ja het klinkt cliché, een goede bezorgde echtgenote, moeder, schoonmoeder, grootmoeder en overgrootmoeder.
Had je man zijn eigen carrière en een loopbaan waarop hij fier mocht zijn, jij had dit evenzeer. Jullie waren gelijkwaardige partners, gelijkheid man/vrouw in theorie én in praktijk. Een verworvenheid die niet mag verloren gaan, zeker niet in deze huidige woelige tijden.
Lucienne, dank voor alles wat je was. We zullen je niet vergeten, maar jouw ideeën, jouw voorbeeld onverdroten en doelbewust doorgeven aan al onze kleinkinderen, kleindochters, achterkleinkinderen, achterkleindochters.
Rust nu maar, mooi lieve intelligente plichtbewuste vrijgevochten hardwerkende DAME.
Aalst, 28 december 2018