Afscheid Ierland, Noord-Ierland
Beste reisgenoten, lotgenoten,
kun je mij goed verstaan, vooraan, opzij, achteraan?
Goed, dan begin ik eraan.
Ja, ik durf zeggen lotgenoten
want “Hij is weer voorbij die mooie...”” pompom...reis
met veel cultuur, natuur drank en spijs.
“We dachten dat er geen einde aan zou pompom...komen”.
Dat is het mooie, bedrieglijke van dromen.
“Het begon zowat”… op 2 oktober
en zal eindigen op 14 oktober
dus nog 1 nacht te gaan
dan is het definitief gedaan.
Maar geen verdriet of spijt
dit was en blijft een vrolijke tijd.
Onze allereerste lunch, zomaar geen lunch
vond plaats in een vroegere kerk, a church for lunch
en ons allereerste bezoek vond plaats in een kathedraal
de beroemde Sint Patric, één pracht en praal.
Dan volgde de grootste belangrijkste brouwerij: Guinness
daar hebben ze nooit gehoord van more is less
de brouwerijgeschiedenis, het ganse brouwproces deskundig toegelicht
en op de bovenste verdieping een weids vergezicht.
Of alcohol of bier nu is gezond of ongezond
de grote Guinness pint smaakte, donkerbruin of blond.
Woensdagmorgen ons eerste museumbezoek
de National Gallery, kunst in élke hoek
naar het schijnt 14.000 kunstwerken in totaal
natuurlijk zagen we ze niet allemaal
dan volgde het Trinity College, een reuze hogeschool, universiteit
met o.a. het topboek Kells uit de middeleeuwse tijd.
Na een korte busrit doorheen Dublin
naar het emigratiecentrum, geen vrolijk café, pub of inn
neen emigratie, immigratie
dikwijls miserie, bijna altijd tragedie.
s’ Avonds onze eerste Keltische show
zingen en dansvoetjes, supersnel, helemaal niet slow.
Dag drie: iedereen zoals altijd goed gezind
een dag sterk religieus getint
een klooster Glendalough en een kathedraal
de eerste een ruïne, de tweede pracht en praal
de kathedraal van Canice in Kilkenny een middeleeuwse stad
dan middagmalen met vis of stew maar vooral wortel en petat.
Het Kilkenny kasteel kon ons wel bekoren
helaas hadden we ‘s middags teveel tijd verloren
en stonden ‘s avonds letterlijk voor een gesloten poort.
Poort om 17 uur dicht, dicht zoals het hoort.
Hebben hem dus niet kunnen zien, die tussen haakjes die “hel”
want ooit werden er daar ter plekke 3000 man vermoord
gebeurde door dictator Cromwell, dictator en moord éénzelfde woord?
Onze derde nacht was gereserveerd in het Rochestown Park Hotel
mooi, ruim, modern, het beviel me wel.
Op vrijdag bezoek aan Cork, stad 150 meter boven zee
gelegen tussen de twee armen van river Lee.
Ook al was het wederom puree
het eten in restaurant Jacques viel best mee.
Voor een bezoek aan de Corkse universiteit
we kregen voldoende ruimte en tijd
namen zelfs een groepsfoto: meisjes vooraan
ook voldoende tijd om naar het City Center te gaan.
De beroemde Blarey steen
vond ik heel gemeen
alleen wie hoog klauteren kan, superlening is
kan hem aanraken, hem geven a kiss.
Ik dus niet, kreeg dus niet de gave der welsprekendheid
och, ik raak mijn ei wel kwijt.
Zaterdagmorgen in Killarney onder een stralende regenboog
reden we de bergen in, hemelhoog.
We volgden de Ring of Kerry, een prachtige weg
langs rotsen, meren, groene weiden, haag en heg.
De grazende Kerry koe, 100% zwart
heeft een plaatsje gestolen in mijn hart.
In het prachtige rijke Muckrosshouse was het verboden te fotograferen
maar gehoorzamen moet ik nog leren…
De Ierse natuur is subliem
twee ogen té weinig om alles te zien.
Daarom, twee, ja drie fotostops voor de fotofanaten
zij die het klikken niet kunnen laten.
Zondag, voor het eerst lang slapen, vertrek om half tien
toch ook dan heel veel gezien.
Weer een echte bus-dag
maar busje comfortabel, gezellig, dus het mag.
Langs smalle bochten en kronkelwegen
kwamen we soms een tegenligger tegen
eentje moest zelfs vooruit, achteruit, vooruit, achteruit
slechte chauffeur, zijn mannen-eer volledig onderuit.
We bezochten de Kilmalkedar kerk omringd met graven
een alom bekende, Johny Walker ligt er begraven.
De échte? Och het kon ons niet schelen
Johny Walkers, ze zijn er met zovelen.
Om 14 uur lekkere pic-nic gegeten
zelfs de meeuwen hebben het geweten
direct kwamen zij aangevlogen
draaiend en kerend in grote bogen.
Lieve pic-nic-mensen niet schrikken
als zij uw eten komen pikken.
Tot vier keer toe hadden we opnieuw een foto-stop
onze bewondering voor de Ierse natuur kan niet op.
In de baai van Tralee woei een supersterke wind
hou je dus vast aan de takken van de bomen mijn lieve kind.
In de DANNY Mann lounge aten we ons buikje rond
twee piepjonge meisjes dansten de tafels rond
er was lekker eten en iedereen zong mee
dat liedje van vader Abraham en het kleine café
waar iedereen blij is en tevree.
Inderdaad in Killarney is iedereen blij en tevree
In Clifden in het restaurant Mitchell
neen niet Reinilde haren Michel, maar Mitchell
kregen we een grote schotel lekkere vis
hum hum lekkere vis, als is puree ook niet mis…
s’ Avonds traditionele Ierse muziek
vol nostalgie en romantiek
opnieuw vader Abraham, the green grass of home
en ook West-Virginia country road bring me home.
Op woensdag naar een bedevaartsoord, Knock, in het graafschap Mayo
nog een abdij in Boyle en eten in Sligo.
We bezochten ook de oudste grootste megaliet begraafplaats van Ierland
prachtig die reuze stenen in de weidse groene land.
In het kasteel van Donegal leerden we over de Engelse verovering
verovering en onderdrukking altijd een vreselijk ding.
Kort erbij een begraafplaats van een abdij, dicht bij het water
begraven worden langs het water, een droom voor later?
Binnenin het kasteel van Glenveagh, overal waar het maar kon
bloemetjes te zien: behang, stoelen, zetels, bedden en ieder salon.
Op nieuw een nationaal park met bergen en meren
en de keuze om terug te keren
te voet of met de blauwe shuttlebus
kiezen: altijd een moeilijke klus.
Maar de busgangers zagen wel een écht hertebeest
opnieuw fotograferen om ter meest.
Op weg naar Letterkenny voor elkeen hemelhoog
een volledige kleurrijke superregenboog.
Vrolijke Ierse muziek verzachtte de afscheidspijn
na tien dagen Ierland mag het ook een beetje Noord-Ierland zijn.
Voor onze eerste nacht in Noord-Ierland werd storm voorspeld
och, wat men allemaal niet verteld…
daarbij over regen in Ierland hebben we niet te klagen
veel herfstzon, droog, zacht, dus niet zagen!
Sommige rijkaards onder ons hadden nog wat oud geld
daarom naar de bank om het correcte geld, dat alleen telt.
Onder de plezante leiding van Sulf en zijn microfoon
zong de ganse bus liedjes op iedere toon.
Ook moesten we raden naar de ontbrekende woordje: pompompom.
Iedereen deed zijn/haar best zoveel hij/zij kon.
Fotostop bij nog een ruïne, nu gelegen aan zee
prachtig, maar wat een wind o wee!
Na een geleid bezoek aan de Bushmills distillery
tijd om te proeven van wat lekkere whisky.
In de Bushmills Inn kregen we ons middagmaal
goed, traditioneel, correct maar niks speciaals.
De Giant’s cause way was en bleef grandioos
zelfs met die wind, sterk als een windhoos.
Op weg naar ons laatste kasteel, ja nu ons hotel, geen ogenblik rust
telkens opnieuw zicht op de prachtige kust.
Het was al donker toen we in Ballygally aankwamen.
Niet erg, zelfs romantisch met het licht doorheen de vele ramen.
Op onze voorlaatste dag, dus vandaag, veel regen
niet erg, daar kunnen wij wel tegen
eentje, ja de stoere Ignace
bleef zelfs heel lang lang lopen zonder jas.
Vandaag doe ik bij mijn 70 één jaartje bij
maakt me vrolijk en blij
direct 31 kussen op mijn wang
zelfs twee keer Happy Birthday- gezang.
In Belfast zagen we de scheidingsmuur: pure tragiek
dramatiek, kleurrijk geschilderde symboliek.
Bijna drie uur lang hebben we de stad verkend
met de bus en ook te voet, iedereen content?
In de Mc Hugh’s pub bij het warme middageten
was de natte regen snel vergeten.
In het Titanic Museum mochten we mee op de boot
super boot, helaas de echte was een ticket recht naar de dood.
Zo, beste reisgenoten, dank om mij zo lang te aanhoren
straks wordt een nieuwe dag geboren
wordt onze reis nog één dag verder gezet
nog veel plezier en pret.
Maar vooraleer dit afscheidsgedicht te stoppen
ik wil later niet op mijn borst gaan kloppen
nog even enkele mensen eren
hen héél hard feliciteren.
Het zijn Mia en de chauffeur, Bernadette, Hassan, Rik en Roos
zij waren altijd allemaal gedienstig blij, nooit of te nooit boos
een reis perfect
ja , ik meen het écht
een prachtige reis met een vrolijke troep
een ware elkaar kennende vriendengroep.
Een daverend applaus voor ons allemaal
en tot… een volgende maal!!!
PS 1:
Het afscheidsdiner was het super de superste ooit
13 oktober in Noord-Ierland vergeet ik nooit
want die dag werd ik zeventig en één
en werd uitbundig gevierd met 31 vrienden om me heen.
PS 2:
Vooraleer te vertrekken naar de Dublinse luchthaven
hebben eerst nog wat gegeten en bekeken wat super oude graven
om dan bewust te besluiten: OOST WEST THUIS BEST.
kun je mij goed verstaan, vooraan, opzij, achteraan?
Goed, dan begin ik eraan.
Ja, ik durf zeggen lotgenoten
want “Hij is weer voorbij die mooie...”” pompom...reis
met veel cultuur, natuur drank en spijs.
“We dachten dat er geen einde aan zou pompom...komen”.
Dat is het mooie, bedrieglijke van dromen.
“Het begon zowat”… op 2 oktober
en zal eindigen op 14 oktober
dus nog 1 nacht te gaan
dan is het definitief gedaan.
Maar geen verdriet of spijt
dit was en blijft een vrolijke tijd.
Onze allereerste lunch, zomaar geen lunch
vond plaats in een vroegere kerk, a church for lunch
en ons allereerste bezoek vond plaats in een kathedraal
de beroemde Sint Patric, één pracht en praal.
Dan volgde de grootste belangrijkste brouwerij: Guinness
daar hebben ze nooit gehoord van more is less
de brouwerijgeschiedenis, het ganse brouwproces deskundig toegelicht
en op de bovenste verdieping een weids vergezicht.
Of alcohol of bier nu is gezond of ongezond
de grote Guinness pint smaakte, donkerbruin of blond.
Woensdagmorgen ons eerste museumbezoek
de National Gallery, kunst in élke hoek
naar het schijnt 14.000 kunstwerken in totaal
natuurlijk zagen we ze niet allemaal
dan volgde het Trinity College, een reuze hogeschool, universiteit
met o.a. het topboek Kells uit de middeleeuwse tijd.
Na een korte busrit doorheen Dublin
naar het emigratiecentrum, geen vrolijk café, pub of inn
neen emigratie, immigratie
dikwijls miserie, bijna altijd tragedie.
s’ Avonds onze eerste Keltische show
zingen en dansvoetjes, supersnel, helemaal niet slow.
Dag drie: iedereen zoals altijd goed gezind
een dag sterk religieus getint
een klooster Glendalough en een kathedraal
de eerste een ruïne, de tweede pracht en praal
de kathedraal van Canice in Kilkenny een middeleeuwse stad
dan middagmalen met vis of stew maar vooral wortel en petat.
Het Kilkenny kasteel kon ons wel bekoren
helaas hadden we ‘s middags teveel tijd verloren
en stonden ‘s avonds letterlijk voor een gesloten poort.
Poort om 17 uur dicht, dicht zoals het hoort.
Hebben hem dus niet kunnen zien, die tussen haakjes die “hel”
want ooit werden er daar ter plekke 3000 man vermoord
gebeurde door dictator Cromwell, dictator en moord éénzelfde woord?
Onze derde nacht was gereserveerd in het Rochestown Park Hotel
mooi, ruim, modern, het beviel me wel.
Op vrijdag bezoek aan Cork, stad 150 meter boven zee
gelegen tussen de twee armen van river Lee.
Ook al was het wederom puree
het eten in restaurant Jacques viel best mee.
Voor een bezoek aan de Corkse universiteit
we kregen voldoende ruimte en tijd
namen zelfs een groepsfoto: meisjes vooraan
ook voldoende tijd om naar het City Center te gaan.
De beroemde Blarey steen
vond ik heel gemeen
alleen wie hoog klauteren kan, superlening is
kan hem aanraken, hem geven a kiss.
Ik dus niet, kreeg dus niet de gave der welsprekendheid
och, ik raak mijn ei wel kwijt.
Zaterdagmorgen in Killarney onder een stralende regenboog
reden we de bergen in, hemelhoog.
We volgden de Ring of Kerry, een prachtige weg
langs rotsen, meren, groene weiden, haag en heg.
De grazende Kerry koe, 100% zwart
heeft een plaatsje gestolen in mijn hart.
In het prachtige rijke Muckrosshouse was het verboden te fotograferen
maar gehoorzamen moet ik nog leren…
De Ierse natuur is subliem
twee ogen té weinig om alles te zien.
Daarom, twee, ja drie fotostops voor de fotofanaten
zij die het klikken niet kunnen laten.
Zondag, voor het eerst lang slapen, vertrek om half tien
toch ook dan heel veel gezien.
Weer een echte bus-dag
maar busje comfortabel, gezellig, dus het mag.
Langs smalle bochten en kronkelwegen
kwamen we soms een tegenligger tegen
eentje moest zelfs vooruit, achteruit, vooruit, achteruit
slechte chauffeur, zijn mannen-eer volledig onderuit.
We bezochten de Kilmalkedar kerk omringd met graven
een alom bekende, Johny Walker ligt er begraven.
De échte? Och het kon ons niet schelen
Johny Walkers, ze zijn er met zovelen.
Om 14 uur lekkere pic-nic gegeten
zelfs de meeuwen hebben het geweten
direct kwamen zij aangevlogen
draaiend en kerend in grote bogen.
Lieve pic-nic-mensen niet schrikken
als zij uw eten komen pikken.
Tot vier keer toe hadden we opnieuw een foto-stop
onze bewondering voor de Ierse natuur kan niet op.
In de baai van Tralee woei een supersterke wind
hou je dus vast aan de takken van de bomen mijn lieve kind.
In de DANNY Mann lounge aten we ons buikje rond
twee piepjonge meisjes dansten de tafels rond
er was lekker eten en iedereen zong mee
dat liedje van vader Abraham en het kleine café
waar iedereen blij is en tevree.
Inderdaad in Killarney is iedereen blij en tevree
In Clifden in het restaurant Mitchell
neen niet Reinilde haren Michel, maar Mitchell
kregen we een grote schotel lekkere vis
hum hum lekkere vis, als is puree ook niet mis…
s’ Avonds traditionele Ierse muziek
vol nostalgie en romantiek
opnieuw vader Abraham, the green grass of home
en ook West-Virginia country road bring me home.
Op woensdag naar een bedevaartsoord, Knock, in het graafschap Mayo
nog een abdij in Boyle en eten in Sligo.
We bezochten ook de oudste grootste megaliet begraafplaats van Ierland
prachtig die reuze stenen in de weidse groene land.
In het kasteel van Donegal leerden we over de Engelse verovering
verovering en onderdrukking altijd een vreselijk ding.
Kort erbij een begraafplaats van een abdij, dicht bij het water
begraven worden langs het water, een droom voor later?
Binnenin het kasteel van Glenveagh, overal waar het maar kon
bloemetjes te zien: behang, stoelen, zetels, bedden en ieder salon.
Op nieuw een nationaal park met bergen en meren
en de keuze om terug te keren
te voet of met de blauwe shuttlebus
kiezen: altijd een moeilijke klus.
Maar de busgangers zagen wel een écht hertebeest
opnieuw fotograferen om ter meest.
Op weg naar Letterkenny voor elkeen hemelhoog
een volledige kleurrijke superregenboog.
Vrolijke Ierse muziek verzachtte de afscheidspijn
na tien dagen Ierland mag het ook een beetje Noord-Ierland zijn.
Voor onze eerste nacht in Noord-Ierland werd storm voorspeld
och, wat men allemaal niet verteld…
daarbij over regen in Ierland hebben we niet te klagen
veel herfstzon, droog, zacht, dus niet zagen!
Sommige rijkaards onder ons hadden nog wat oud geld
daarom naar de bank om het correcte geld, dat alleen telt.
Onder de plezante leiding van Sulf en zijn microfoon
zong de ganse bus liedjes op iedere toon.
Ook moesten we raden naar de ontbrekende woordje: pompompom.
Iedereen deed zijn/haar best zoveel hij/zij kon.
Fotostop bij nog een ruïne, nu gelegen aan zee
prachtig, maar wat een wind o wee!
Na een geleid bezoek aan de Bushmills distillery
tijd om te proeven van wat lekkere whisky.
In de Bushmills Inn kregen we ons middagmaal
goed, traditioneel, correct maar niks speciaals.
De Giant’s cause way was en bleef grandioos
zelfs met die wind, sterk als een windhoos.
Op weg naar ons laatste kasteel, ja nu ons hotel, geen ogenblik rust
telkens opnieuw zicht op de prachtige kust.
Het was al donker toen we in Ballygally aankwamen.
Niet erg, zelfs romantisch met het licht doorheen de vele ramen.
Op onze voorlaatste dag, dus vandaag, veel regen
niet erg, daar kunnen wij wel tegen
eentje, ja de stoere Ignace
bleef zelfs heel lang lang lopen zonder jas.
Vandaag doe ik bij mijn 70 één jaartje bij
maakt me vrolijk en blij
direct 31 kussen op mijn wang
zelfs twee keer Happy Birthday- gezang.
In Belfast zagen we de scheidingsmuur: pure tragiek
dramatiek, kleurrijk geschilderde symboliek.
Bijna drie uur lang hebben we de stad verkend
met de bus en ook te voet, iedereen content?
In de Mc Hugh’s pub bij het warme middageten
was de natte regen snel vergeten.
In het Titanic Museum mochten we mee op de boot
super boot, helaas de echte was een ticket recht naar de dood.
Zo, beste reisgenoten, dank om mij zo lang te aanhoren
straks wordt een nieuwe dag geboren
wordt onze reis nog één dag verder gezet
nog veel plezier en pret.
Maar vooraleer dit afscheidsgedicht te stoppen
ik wil later niet op mijn borst gaan kloppen
nog even enkele mensen eren
hen héél hard feliciteren.
Het zijn Mia en de chauffeur, Bernadette, Hassan, Rik en Roos
zij waren altijd allemaal gedienstig blij, nooit of te nooit boos
een reis perfect
ja , ik meen het écht
een prachtige reis met een vrolijke troep
een ware elkaar kennende vriendengroep.
Een daverend applaus voor ons allemaal
en tot… een volgende maal!!!
PS 1:
Het afscheidsdiner was het super de superste ooit
13 oktober in Noord-Ierland vergeet ik nooit
want die dag werd ik zeventig en één
en werd uitbundig gevierd met 31 vrienden om me heen.
PS 2:
Vooraleer te vertrekken naar de Dublinse luchthaven
hebben eerst nog wat gegeten en bekeken wat super oude graven
om dan bewust te besluiten: OOST WEST THUIS BEST.
Dublin, 13 oktober 2018