Afscheid CERA, RAR Aalst-Wetteren
Ik ben 70, dat is nu écht wel duidelijk. Staat niet zo op de uitnodiging of in de agenda, maar zoals voor veel dingen heeft een goede verstaander maar een half woord nodig. Einde mandaat en aangezien we allen de statuten en bijhorende regelementen van buiten kennen…Afscheid, 70, is dat nu erg of niet? Eigenlijk maak ik me niet teveel zorgen. Cera zelf is nog véééééél ouder. Is 125 jaar en dat werd vorig jaar uitbundig gevierd en er werd er steeds maar bij gezegd, nog altijd springlevend. En op één van mijn favoriete gebouwen in Aalst, aan de Zeebergbrug staat een van mijn favoriete slogans “Redt u zelven” en dat dateert van 1925, dus iets minder dan 100 jaar oud. En dan heb je nog Raiffeisen zelf, de bezieler van het coöperatieve gedachtegoed van Cera, die wordt na 200 jaar nog volop herdacht. Dus 70 is blijkbaar nog niet écht oud.
Velen zijn me voorgegaan, hebben hier in hetzelfde schuitje gezeten: Paul Le Percq, Roggeman Alfons, Ghislaine Van Kerckhove, Luc van Herreweghe, Vastenavondt Hubert, Verbeke Michel. Adviseurs heb ik ook versleten: Christine Martens, Kris De Bruyn. En ik moet zeggen, die doen het allemaal niet slecht, zien er nog heel goed uit en zijn nog volop actief. Ook dat is een troost.
Is de CERA verlaten erg? Ja en neen, ik doe het in elk geval met dankbaarheid. Ik was er niet lang bij, in vergelijking met sommige anderen, 11 jaar maar, van in 2007, maar het waren wel 11 fantastische jaren.
Ik heb heel veel bijgeleerd en heel veel nieuwe interessante positieve blije bekwame mensen leren kennen die ik anders wellicht nooit zou zijn tegengekomen. Ook zovele projecten, organisaties, verenigingen mogen leren kennen. En dan de 7 domeinen waarin de CERA actief is verder mogen uitdiepen. Ik ken ze ondertussen wel goed van buiten:
1. land- en tuinbouw
2. coöperatief ondernemen
3. kunst en cultuur
4. onderwijs, jeugdwerk
5. zorg in de samenleving
6. armoedebestrijding
7. micro-financieren en verzekeren in het Zuiden
Belangrijk ook de CERA-waarden: respect voor het individu, samenwerking en solidariteit.
Het steunen van projecten, het zorgen voor, het gaf een goed gevoel. En zeker deze die mij bijzonder genegen waren omdat ik er meter mocht van zijn, of er toch zeer dichtbij bij betrokken was. Ik zal ze niet vergeten zoals:
1. Arte Amanti dat klassieke kamermuziek ter plaatse brengt
2. het kinderkoor Ballabille uit Heldergem
3. de kunstenroute in Haaltert
4. de boekenzolder in het Sint-Jozefscollege in Aalst
5. Levensvreugde, waar mijn broer William al meer dan 50 jaar verblijft, met hun aangepast specifiek spel- en oefenmateriaal, hun broodsnijmachine, hun inrichting van snoezelruimte
6. het gemengd zangkoor Kantilene met hun fantastische optredens
7. het Sint Augustinus-instituut met hun stages voor verzorging lepra in Egypte en in India
8. het vrouwenkoor Vocatom uit Atom, Denderhoutem
9. het eerste digitale schoolbord in de Zilverberk in Haaltert
10. het praatcafé met de groenten- en fruitverkoop in Haaltert
En dan was er ook nog:
1. Denderleeuw kleurt, het feestelijk integratieproject
2. de kunstacademie in Aalst
3. de Stefan de Jonge-stichting met hun speciale Cera-prijsuitreiking
4. de orgelconcerten, kerstconcerten in Denderleeuw
5. radio PROS met zijn Sint Niklaas-pakjes
Wat me zeker zal bij blijven zijn de uitstappen. Eerst een ganse dag met de bus, daarna, crisis weet je wel, een halve dag en met eigen of openbaar vervoer. Wat geldnood, besparingen al niet doet:
1. Henegouwen
2. Gaasbeek
3. Mechelen Lier
4. Tussen Lesse en Maas
5. Rijsel
6. Aalst
7. Dendermonde, scheepswerf Baasrode
8. Oudenaarde en De ronde van Vlaanderen
9. Ronse
10. Sint Jans Molenbeek en Koekelberg
11. Lessen en Colruyt
Uitstappen steevast gevolgd door een lekkere gezellige maaltijd vol gebabbel en vooral vriendschap en verbondenheid.
Besluit van dit alles? Het is misschien wat cru gezegd maar het was plezant om goede werken te doen met…andermans geld.
Ik moet er wel direct en heel eerlijk aan toevoegen dat dat geld van een ander, dat geld van onze vennoten, (iemand moet er ergens altijd hard voor werken, geld groeit zomaar niet aan de bomen, allé bij mijn weten toch niet), dat het geld altijd heel streng gewikt en gewogen werd vooraleer het werd geschonken, geïnvesteerd. Dat is juist het mooie aan CERA , die dubbele boodschap: welzijn en welvaart. Al moet ik zeggen dat de huidige reclameaffiche, die groene man met zijn raar dubbel gezicht eigenlijk ne lelijke vent is, maar het geeft het idee wel goed weer.: winstzoeker/ weldoener??? Hoewel ik niet naïef ben en het steeds de 400.000 kleintjes zijn en zullen blijven die de kar voorttrekken en niet de grote top, de grote organisatie zelf, het grote kapitaal. Ik las nog onlangs dat oude gezegde “Wat zoudt ge zijn zonder de werkmensch??? “
Dat is wat ik leerde van mijn ouders, mijn vader, een boer, hij die mij de Raiffeisen, de CERA leerde kennen, 70 jaar geleden, 125 jaar geleden.
Dus ik neem met een gerust gemoed afscheid, mijn aandelen zijn in goeie handen, het idee van Raiffeisen, helpt elkander, red u zelven blijft bestaan. De boom waarmee CERA zich zo dikwijls vergelijkt, diepe wortels, breed vertakt is springlevend. Dat idee zal CERA verder moeten blijven verdedigen in onze huidige consumptiemaatschappij waar zo dikwijls alleen nog de fun telt, “life is fun”, het leven niet langer een strijd….
Met een ode aan mijn ouders, mijn vader, wil ik afscheid nemen. En ik gebruik hierbij doelbewust onze eigen mooie Nederlandse, Vlaamsche taal. Terzelfdertijd is het ook een pleidooi en nu laat ik me even gaan, een pleidooi tegen het welig tierende onkruid dat ook soms binnenin Cera bloeit, het onkruid van de verengelsing, Cera City Festival, Celebrate 125 years of cooperation with us, Cera goes wild, kids-day, Cera-events… Vroeger moesten wij, arme domme Vlamingen ons Frans kennen, nu moeten wij, wereldburgers Engels kennen…
Ik zeg dus tot afscheid:
” De boer hij ploegde voort” “ Vaertwel en levet scone”
Velen zijn me voorgegaan, hebben hier in hetzelfde schuitje gezeten: Paul Le Percq, Roggeman Alfons, Ghislaine Van Kerckhove, Luc van Herreweghe, Vastenavondt Hubert, Verbeke Michel. Adviseurs heb ik ook versleten: Christine Martens, Kris De Bruyn. En ik moet zeggen, die doen het allemaal niet slecht, zien er nog heel goed uit en zijn nog volop actief. Ook dat is een troost.
Is de CERA verlaten erg? Ja en neen, ik doe het in elk geval met dankbaarheid. Ik was er niet lang bij, in vergelijking met sommige anderen, 11 jaar maar, van in 2007, maar het waren wel 11 fantastische jaren.
Ik heb heel veel bijgeleerd en heel veel nieuwe interessante positieve blije bekwame mensen leren kennen die ik anders wellicht nooit zou zijn tegengekomen. Ook zovele projecten, organisaties, verenigingen mogen leren kennen. En dan de 7 domeinen waarin de CERA actief is verder mogen uitdiepen. Ik ken ze ondertussen wel goed van buiten:
1. land- en tuinbouw
2. coöperatief ondernemen
3. kunst en cultuur
4. onderwijs, jeugdwerk
5. zorg in de samenleving
6. armoedebestrijding
7. micro-financieren en verzekeren in het Zuiden
Belangrijk ook de CERA-waarden: respect voor het individu, samenwerking en solidariteit.
Het steunen van projecten, het zorgen voor, het gaf een goed gevoel. En zeker deze die mij bijzonder genegen waren omdat ik er meter mocht van zijn, of er toch zeer dichtbij bij betrokken was. Ik zal ze niet vergeten zoals:
1. Arte Amanti dat klassieke kamermuziek ter plaatse brengt
2. het kinderkoor Ballabille uit Heldergem
3. de kunstenroute in Haaltert
4. de boekenzolder in het Sint-Jozefscollege in Aalst
5. Levensvreugde, waar mijn broer William al meer dan 50 jaar verblijft, met hun aangepast specifiek spel- en oefenmateriaal, hun broodsnijmachine, hun inrichting van snoezelruimte
6. het gemengd zangkoor Kantilene met hun fantastische optredens
7. het Sint Augustinus-instituut met hun stages voor verzorging lepra in Egypte en in India
8. het vrouwenkoor Vocatom uit Atom, Denderhoutem
9. het eerste digitale schoolbord in de Zilverberk in Haaltert
10. het praatcafé met de groenten- en fruitverkoop in Haaltert
En dan was er ook nog:
1. Denderleeuw kleurt, het feestelijk integratieproject
2. de kunstacademie in Aalst
3. de Stefan de Jonge-stichting met hun speciale Cera-prijsuitreiking
4. de orgelconcerten, kerstconcerten in Denderleeuw
5. radio PROS met zijn Sint Niklaas-pakjes
Wat me zeker zal bij blijven zijn de uitstappen. Eerst een ganse dag met de bus, daarna, crisis weet je wel, een halve dag en met eigen of openbaar vervoer. Wat geldnood, besparingen al niet doet:
1. Henegouwen
2. Gaasbeek
3. Mechelen Lier
4. Tussen Lesse en Maas
5. Rijsel
6. Aalst
7. Dendermonde, scheepswerf Baasrode
8. Oudenaarde en De ronde van Vlaanderen
9. Ronse
10. Sint Jans Molenbeek en Koekelberg
11. Lessen en Colruyt
Uitstappen steevast gevolgd door een lekkere gezellige maaltijd vol gebabbel en vooral vriendschap en verbondenheid.
Besluit van dit alles? Het is misschien wat cru gezegd maar het was plezant om goede werken te doen met…andermans geld.
Ik moet er wel direct en heel eerlijk aan toevoegen dat dat geld van een ander, dat geld van onze vennoten, (iemand moet er ergens altijd hard voor werken, geld groeit zomaar niet aan de bomen, allé bij mijn weten toch niet), dat het geld altijd heel streng gewikt en gewogen werd vooraleer het werd geschonken, geïnvesteerd. Dat is juist het mooie aan CERA , die dubbele boodschap: welzijn en welvaart. Al moet ik zeggen dat de huidige reclameaffiche, die groene man met zijn raar dubbel gezicht eigenlijk ne lelijke vent is, maar het geeft het idee wel goed weer.: winstzoeker/ weldoener??? Hoewel ik niet naïef ben en het steeds de 400.000 kleintjes zijn en zullen blijven die de kar voorttrekken en niet de grote top, de grote organisatie zelf, het grote kapitaal. Ik las nog onlangs dat oude gezegde “Wat zoudt ge zijn zonder de werkmensch??? “
Dat is wat ik leerde van mijn ouders, mijn vader, een boer, hij die mij de Raiffeisen, de CERA leerde kennen, 70 jaar geleden, 125 jaar geleden.
Dus ik neem met een gerust gemoed afscheid, mijn aandelen zijn in goeie handen, het idee van Raiffeisen, helpt elkander, red u zelven blijft bestaan. De boom waarmee CERA zich zo dikwijls vergelijkt, diepe wortels, breed vertakt is springlevend. Dat idee zal CERA verder moeten blijven verdedigen in onze huidige consumptiemaatschappij waar zo dikwijls alleen nog de fun telt, “life is fun”, het leven niet langer een strijd….
Met een ode aan mijn ouders, mijn vader, wil ik afscheid nemen. En ik gebruik hierbij doelbewust onze eigen mooie Nederlandse, Vlaamsche taal. Terzelfdertijd is het ook een pleidooi en nu laat ik me even gaan, een pleidooi tegen het welig tierende onkruid dat ook soms binnenin Cera bloeit, het onkruid van de verengelsing, Cera City Festival, Celebrate 125 years of cooperation with us, Cera goes wild, kids-day, Cera-events… Vroeger moesten wij, arme domme Vlamingen ons Frans kennen, nu moeten wij, wereldburgers Engels kennen…
Ik zeg dus tot afscheid:
” De boer hij ploegde voort” “ Vaertwel en levet scone”
Aalst, 1 maart 2018