Afscheid reis Zuid-Italië, Apulia
Beste OKRA-vrienden-Italianen,
neen, produceer nu nog geen tranen
nog niet, de reis is nog niet gedaan
nog één nacht en één dag te gaan.
Dus beste vrienden en vriendinnen
laat er ons maar aan beginnen
hier komt mijn reisverhaal
speciaal gemaakt voor jullie allemaal.
Op zaterdag 21 mei vertrokken we op reis
onder een hemel grauw en grijs
maar eens in Italië, daar scheen de zon
vollen bak, zo hard ze kon.
De controle in Zaventem ging als een fluitje van één cent
en wij, natuurlijk heel content.
Na de vlieger kwam de bus
op 1,2,3 ook geklaard deze klus.
Dan naar ons Robinson-hotel
nog nooit mee gemaakt zo’n groot spel.
Gelukkig kregen we een mooi gedetailleerd plan
daarbij, OKRA-gepensioneerden trekken hun plan.
Zondag, onze eerste échte vakantiedag,
het was zoals het hoort een zon-dag, een rust-dag.
Sommigen gingen naar de mis
ik moet bekennen de mis was niet mis
gitaarmuziek onder de bomen, vogeltjes die floten.
Ik heb er stil en rustig van genoten
vooraan een zwarte predikant-pastoor
samen zingen als een echt koor.
Nabij het zwembad werd het Robinson-personeel voorgesteld
20-30 man, heel veel, ik heb ze niet geteld.
Dan een OKRA-vergadering met véél uitleg
Diana en Monique deden elk hun zeg
Duits en Nederlands door elkaar
maar toch voor elkeen goed verstaanbaar.
Op maandag onze eerste plaatselijke reis
aan een heel schappelijke prijs
zes euro afslag, wie het kleine niet eert
is het grote niet weerd.
Twee konden helaas niet mee, eentje ziek
en later eentje eventjes kliniek.
We bezochten Lecce, het Florence van het Zuiden
met kathedralen, kerken en klokken die luiden
prachtige barokke gebouwen
in goudgele kalksteen uitgehouwen.
Vooral de Santa Croce-kerk
amaai, wat een kunstwerk
steendecoraties fijner dan kant
proficiat aan die steenkapper-hand.
Honderdvijftig jaar heeft men er over gedaan
ik hoop het mag nog eeuwen blijven staan.
Niet simpel en evident
als je wat geschiedenis leest en kent.
Je kunt maar beter de juiste god vereren
je christelijk geloof afzweren
of anders je kop eraf
of bij de vrouwen je beide borsten eraf.
Onder een mooie oranje avondzon
reden we terug naar de Robinson
maar eerst allemaal op een rij, braafjes
zo kon Monique tellen al haar schaapjes.
Dinsdagmiddag met een kleine groep naar Ugento
en bij het zien van kerken en pleinen zeiden we weer oh, oh
zo mooi en prachtig schoon
niet zomaar simpel eenvoudig doodgewoon.
We leerden ook dat zoiets bestaat
als een apotheek-automaat
i.p.v. brood drank geld dat komt uit de muur
hier ook pampers, zalfjes, pilletjes op elk uur.
Woensdagmorgen naar de markt cadeautjes kopen
kijken kiezen keuren rondlopen
Gallepoli is een stad met smalle straten
speciaal om de sterke wind niet toe te laten.
We bezochten er een olijfolieperserij, diep onder de grond
daar werkte men vroeger hard, lang en ongezond.
Allemaal om lampenolie te maken, want in die tijd
was er nog geen elektriciteit.
s' Avonds in de Robinson terug reuze etens-pret
de grote kookpotten werden buitengezet
alles werd ter plaatse bereid.
Met nooit aflatende appetijt
proefden we alles wat ons werd gepresenteerd.
Culinair weer veel bijgeleerd
zoveel lekkere dingen, gezond en ongezond
slechts één resultaat: een buikje dik en rond.
Toen kwam de enige unieke donderdag
neen, geen donder-dag maar een zonovergoten dag.
Om 9 uur met de grote bus op pad
ongeveer een uur rijden naar Otranto-stad.
We reden langs smalle straten en grote wegen
maar overal kwamen we olijfbomen tegen
oude bomen, jonge bomen, zieke bomen.
Een vreselijke bacterie is gekomen
de boer, hij blijft vechten zo hard hij kan.
Wie zal winnen deze strijd
ook hier zoals altijd
eten en gegeten worden
veroveren en veroverd worden.
Zijn de olijfbomen met velen
we zagen ook ganse velden vol zonnepanelen
niet zomaar zoals bij ons op een particulier dak
op hun eentje op hun gemak.
In Otranto beklommen we een ommuurd kasteel
luisterden aandachtig, lang en veel
naar de Engelstalige gidse Angélica
en in de grote basiliek, de Basilica
zagen we bij één der vele altaren
de schedels van 800 christelijke martelaren.
In deze kerk, beschermd als Unesco werelderfgoed
ligt ook de levensboom van kwaad en goed
uitgebeeld in 600.000 stukjes steen.
Heel voorzichtig liepen wij er om heen
dit is nu eens écht een écht monnikenwerk.
Nog een laatste blik op deze merkwaardige kerk
en dan hop naar de Orto Botanico.
Een tuin vol cactussen, zelfs vanuit Mexico
reuze cactussen met rode gele witte bloemen
zoveel soorten, vormen, kleuren, teveel om op te noemen.
Eten in het plaatselijke restaurant
pasta, iets naar onze Italiaanse tand.
Dan rijden tot je niet meer verder kunt
tot op het meest Zuidelijke Italiaanse punt
in de zogenaamde “hiel”, Puglia wel te verstaan
in Calabria , “de teen van de voet” kun je Zuidwaardser gaan.
Santa Maria di Lueca, waar de Adriatische en Ionische zee samen komen
is een supermooie plek om weg te dromen.
“Het einde van de wereld, al finis terrae” noemt men dat
geloof jij dat?
Vrijdag, dag van platte rust
zonnebaden, zwemmen, wandelen langs de kust.
's Avonds een reuze gala-diner
een keizerlijk, koninklijk, goddelijk souper
oesters, champagne, alles wat je hartje lust
je maag, neen die kent hier geen rust.
Eten, drinken alles wat je maar wenst en wilt
alles behalve exotisch wild.
Zou ook niet worden toegestaan
onze Moeder Aarde moet nog lang meegaan.
Zaterdag, onze lange dagreis.
Ja, alles heeft zijn prijs
eerst een lange busrit, dan wandelen in de brandende zon
stappen trap op, trap af tot bijna niemand nog verder kon.
Al is Matera een prachtige culturele stad
de zwaarte van het bezoek was zwaar onderschat.
Het middageten gaf ons nieuwe krachten
even op het busje wachten
en dan naar Alberobello
op zoek naar een trullo.
Een trullo is een heel speciaal gebouwd huisje
neen, geen huisje met een kruisje
maar eentje met een puntig zwart-wit dak.
Doel: de belastingambtenaar zetten in de zak.
Je ziet belastingen ontduiken, pardon vermijden
is van alle tijden…
Nu met of zonder belastingstruk
mooi is elke trullo, stuk voor stuk.
Voor deze unieke trullo's, (meervoud trulli ) van Alberello
slechts één woord: picco bello.
Juist op tijd terug voor het avondmaal
geen zorgen: er is genoeg voor ons allemaal.
Eten telkenmale bereid volgens een ander thema
gaande van Afrika tot Amerika.
Zondag nog wat wandelen en luieren aan het strand
en dan voorbehouden diner in het beach-restaurant.
Rode wijn, witte wijn, zicht op zee
ja soms valt het leven echt wel mee.
Dan kwam helaas deze dag
de laatste dag, de afscheidsdag.
Maar omdat je moet profiteren zolang je kan
deze morgen nog even op stap met 7 vrouwen en 1 man
dus
samen huren een bus
nog eens naar Gallipoli, de stad van de haan
en daarmee de OKRA-reis definitief gedaan.
Zo, beste reisgenoten, kameraden
je mag eerst nog even eens raden
wél, de weg naar zee hier is een lang groen pad.
Daarjuist niet gezien hoe het plots was helemaal nat?
Hoe een vloedgolf is gekomen
water tot hier, tot aan deze bomen.
Of je het gelooft of niet
het waren mijn tranen van verdriet…
Hoe oud je ook moge zijn
afscheid doet altijd pijn.
Maar ik blijf zeggen, aan al wie het wil horen
het mooie, het goede gaat nooit verloren
en nu de woorden van mijn moeder indachtig
in haar Ninoofs dialect, maar prachtig
“Voesj met de koesj”
neen, produceer nu nog geen tranen
nog niet, de reis is nog niet gedaan
nog één nacht en één dag te gaan.
Dus beste vrienden en vriendinnen
laat er ons maar aan beginnen
hier komt mijn reisverhaal
speciaal gemaakt voor jullie allemaal.
Op zaterdag 21 mei vertrokken we op reis
onder een hemel grauw en grijs
maar eens in Italië, daar scheen de zon
vollen bak, zo hard ze kon.
De controle in Zaventem ging als een fluitje van één cent
en wij, natuurlijk heel content.
Na de vlieger kwam de bus
op 1,2,3 ook geklaard deze klus.
Dan naar ons Robinson-hotel
nog nooit mee gemaakt zo’n groot spel.
Gelukkig kregen we een mooi gedetailleerd plan
daarbij, OKRA-gepensioneerden trekken hun plan.
Zondag, onze eerste échte vakantiedag,
het was zoals het hoort een zon-dag, een rust-dag.
Sommigen gingen naar de mis
ik moet bekennen de mis was niet mis
gitaarmuziek onder de bomen, vogeltjes die floten.
Ik heb er stil en rustig van genoten
vooraan een zwarte predikant-pastoor
samen zingen als een echt koor.
Nabij het zwembad werd het Robinson-personeel voorgesteld
20-30 man, heel veel, ik heb ze niet geteld.
Dan een OKRA-vergadering met véél uitleg
Diana en Monique deden elk hun zeg
Duits en Nederlands door elkaar
maar toch voor elkeen goed verstaanbaar.
Op maandag onze eerste plaatselijke reis
aan een heel schappelijke prijs
zes euro afslag, wie het kleine niet eert
is het grote niet weerd.
Twee konden helaas niet mee, eentje ziek
en later eentje eventjes kliniek.
We bezochten Lecce, het Florence van het Zuiden
met kathedralen, kerken en klokken die luiden
prachtige barokke gebouwen
in goudgele kalksteen uitgehouwen.
Vooral de Santa Croce-kerk
amaai, wat een kunstwerk
steendecoraties fijner dan kant
proficiat aan die steenkapper-hand.
Honderdvijftig jaar heeft men er over gedaan
ik hoop het mag nog eeuwen blijven staan.
Niet simpel en evident
als je wat geschiedenis leest en kent.
Je kunt maar beter de juiste god vereren
je christelijk geloof afzweren
of anders je kop eraf
of bij de vrouwen je beide borsten eraf.
Onder een mooie oranje avondzon
reden we terug naar de Robinson
maar eerst allemaal op een rij, braafjes
zo kon Monique tellen al haar schaapjes.
Dinsdagmiddag met een kleine groep naar Ugento
en bij het zien van kerken en pleinen zeiden we weer oh, oh
zo mooi en prachtig schoon
niet zomaar simpel eenvoudig doodgewoon.
We leerden ook dat zoiets bestaat
als een apotheek-automaat
i.p.v. brood drank geld dat komt uit de muur
hier ook pampers, zalfjes, pilletjes op elk uur.
Woensdagmorgen naar de markt cadeautjes kopen
kijken kiezen keuren rondlopen
Gallepoli is een stad met smalle straten
speciaal om de sterke wind niet toe te laten.
We bezochten er een olijfolieperserij, diep onder de grond
daar werkte men vroeger hard, lang en ongezond.
Allemaal om lampenolie te maken, want in die tijd
was er nog geen elektriciteit.
s' Avonds in de Robinson terug reuze etens-pret
de grote kookpotten werden buitengezet
alles werd ter plaatse bereid.
Met nooit aflatende appetijt
proefden we alles wat ons werd gepresenteerd.
Culinair weer veel bijgeleerd
zoveel lekkere dingen, gezond en ongezond
slechts één resultaat: een buikje dik en rond.
Toen kwam de enige unieke donderdag
neen, geen donder-dag maar een zonovergoten dag.
Om 9 uur met de grote bus op pad
ongeveer een uur rijden naar Otranto-stad.
We reden langs smalle straten en grote wegen
maar overal kwamen we olijfbomen tegen
oude bomen, jonge bomen, zieke bomen.
Een vreselijke bacterie is gekomen
de boer, hij blijft vechten zo hard hij kan.
Wie zal winnen deze strijd
ook hier zoals altijd
eten en gegeten worden
veroveren en veroverd worden.
Zijn de olijfbomen met velen
we zagen ook ganse velden vol zonnepanelen
niet zomaar zoals bij ons op een particulier dak
op hun eentje op hun gemak.
In Otranto beklommen we een ommuurd kasteel
luisterden aandachtig, lang en veel
naar de Engelstalige gidse Angélica
en in de grote basiliek, de Basilica
zagen we bij één der vele altaren
de schedels van 800 christelijke martelaren.
In deze kerk, beschermd als Unesco werelderfgoed
ligt ook de levensboom van kwaad en goed
uitgebeeld in 600.000 stukjes steen.
Heel voorzichtig liepen wij er om heen
dit is nu eens écht een écht monnikenwerk.
Nog een laatste blik op deze merkwaardige kerk
en dan hop naar de Orto Botanico.
Een tuin vol cactussen, zelfs vanuit Mexico
reuze cactussen met rode gele witte bloemen
zoveel soorten, vormen, kleuren, teveel om op te noemen.
Eten in het plaatselijke restaurant
pasta, iets naar onze Italiaanse tand.
Dan rijden tot je niet meer verder kunt
tot op het meest Zuidelijke Italiaanse punt
in de zogenaamde “hiel”, Puglia wel te verstaan
in Calabria , “de teen van de voet” kun je Zuidwaardser gaan.
Santa Maria di Lueca, waar de Adriatische en Ionische zee samen komen
is een supermooie plek om weg te dromen.
“Het einde van de wereld, al finis terrae” noemt men dat
geloof jij dat?
Vrijdag, dag van platte rust
zonnebaden, zwemmen, wandelen langs de kust.
's Avonds een reuze gala-diner
een keizerlijk, koninklijk, goddelijk souper
oesters, champagne, alles wat je hartje lust
je maag, neen die kent hier geen rust.
Eten, drinken alles wat je maar wenst en wilt
alles behalve exotisch wild.
Zou ook niet worden toegestaan
onze Moeder Aarde moet nog lang meegaan.
Zaterdag, onze lange dagreis.
Ja, alles heeft zijn prijs
eerst een lange busrit, dan wandelen in de brandende zon
stappen trap op, trap af tot bijna niemand nog verder kon.
Al is Matera een prachtige culturele stad
de zwaarte van het bezoek was zwaar onderschat.
Het middageten gaf ons nieuwe krachten
even op het busje wachten
en dan naar Alberobello
op zoek naar een trullo.
Een trullo is een heel speciaal gebouwd huisje
neen, geen huisje met een kruisje
maar eentje met een puntig zwart-wit dak.
Doel: de belastingambtenaar zetten in de zak.
Je ziet belastingen ontduiken, pardon vermijden
is van alle tijden…
Nu met of zonder belastingstruk
mooi is elke trullo, stuk voor stuk.
Voor deze unieke trullo's, (meervoud trulli ) van Alberello
slechts één woord: picco bello.
Juist op tijd terug voor het avondmaal
geen zorgen: er is genoeg voor ons allemaal.
Eten telkenmale bereid volgens een ander thema
gaande van Afrika tot Amerika.
Zondag nog wat wandelen en luieren aan het strand
en dan voorbehouden diner in het beach-restaurant.
Rode wijn, witte wijn, zicht op zee
ja soms valt het leven echt wel mee.
Dan kwam helaas deze dag
de laatste dag, de afscheidsdag.
Maar omdat je moet profiteren zolang je kan
deze morgen nog even op stap met 7 vrouwen en 1 man
dus
samen huren een bus
nog eens naar Gallipoli, de stad van de haan
en daarmee de OKRA-reis definitief gedaan.
Zo, beste reisgenoten, kameraden
je mag eerst nog even eens raden
wél, de weg naar zee hier is een lang groen pad.
Daarjuist niet gezien hoe het plots was helemaal nat?
Hoe een vloedgolf is gekomen
water tot hier, tot aan deze bomen.
Of je het gelooft of niet
het waren mijn tranen van verdriet…
Hoe oud je ook moge zijn
afscheid doet altijd pijn.
Maar ik blijf zeggen, aan al wie het wil horen
het mooie, het goede gaat nooit verloren
en nu de woorden van mijn moeder indachtig
in haar Ninoofs dialect, maar prachtig
“Voesj met de koesj”