Afscheid reis Japan
Beste vrienden, beste kameraden
jullie mogen één keer raden
raden wat nu gaat gebeuren
wél, mijn reisverhaal in geuren en kleuren.
Maar misschien moet ik jullie wat teleurstellen
niet dat er niets is te vertellen
neen, er was wel degelijk heel veel te zien
van ‘ morgens vroeg tot ‘s avonds een uur of tien
bijna geen tijd om een reisverslag te maken.
Zo, het begon in de miljoenenstad Tokio
met een efficiënt georganiseerde metro
en de Shinkansen de kogeltrein, een supertrein,
zij brachten ons steeds waar we moesten zijn.
Trein en metro, ze stoppen op de aangegeven lijn
zo zou het ook bij ons moeten zijn.
Met het wonder van de Shinkansen
waagden we zelfs twee keer onze kansen
van Osaka naar Himeji, van Hiroshima naar Kyoto
zoveel sneller dan koning auto.
In Tokio was er regen
maar al bij al viel dat niet tegen.
Er was zoveel te beleven
Tokio doe je meestal slechts één keer in je leven.
Na de markt en de vele winkels naar Tsukiji, de vismijn
zoekend allerhande vissen groot en klein.
Helaas de vismijn was dicht gesloten toe
maar we waren nog lang niet moe.
Dus naar een restaurant met rauwe vis
je kunt nie geloven hoe lekker dat dat is…
Op dag 4 namen we de lift, 45 verdiepingen hoog
zagen bijna de niet-bestaande regenboog
wandelden op de Japanse Champs Elysées, hét modeparadijs
en aten dan gebakken rundstong van een Kobe-koe
genieten de smaak, ogen toe.
Het eten was steeds mooi versierd, echte schilderijtjes
véél meer dan gewoon gebakken eitjes.
Twee keer, neen drie keer werd de groep gesplitst in twee
maar we bleven steeds vrienden in wel en wee.
We kregen gidsen in soorten, man/vrouw
eentje viel zelfs flauw.
Ze werd weggevoerd op een brancard
maar ‘ s middags was ze weer daar.
De beste gids van al was Nicolaas
rasechte verteller, maar amper 4 dagen, helaas.
Van hem konden we veel leren
over monniken, krijgers en edele heren.
We wandelden in parken vol oude bomen
en tuinen met vijvertjes om in weg te dromen.
Ryoan-ji, slechts 15 stenen en wat kunstig geharkt zand
eenvoudig, mooi, verheerlijkend dit unieke land.
In Japan is alles efficiënt en snel
zelfs een in het station een hotel,
ons hotel nog wel
het prachtige Tokyo Dome Hotel.
We zagen tempels in zilver en goud
en zelfs de grootste ter wereld gemaakt in hout
bewonderden in Nara de grootste Boeddha in brons
omringd door vele anderen, gezellig samen onder ons
en toen o wee o wee
weg de camera van Renée
maar dank zij Rik en Staf
liep alles goed af.
In het leven is het zo dat alles went
zelfs Japanners in zwartpak, wit hemd
het eten met twee stokjes
zelfs het leren vangen van de kleine brokjes.
Over het Japanse eten gesproken
ik heb niet veel lekkers geroken
ik bedoel de geur van BBQ of kip aan ’t spit
of vers krokant gebakken frit
gelukkig was er Hassan met Brusselse wafel
voor mij beter dan de mooiste rijsttafel.
Slapen op de grond
naar het schijnt heel gezond.
Aan ieder verkeerslicht een vogeltje of een koekoek
fluitend roepend: het is veilig geen gevaar om de hoek.
Aan de ingang van iedere tempel stonden vaten met wijn
lekkere heerlijke wijn, bv Chambertain.
Na het bezoek aan het kasteel van Osaka
wachtte ons in Fushimi een verrassing ra ra ra
o wee o wee
een beker vol heerlijke saké.
In die prachtige stokerij zagen we hoe ze dit maken
mochten daarna drie soorten leren smaken.
Op het eiland Miyajima enkele tamme dieren
bambi’s, zij lustten onze papieren
we mochten hen strelen en aaien
maar waren enkel met koekjes te paaien.
Op dat eiland mag je niet geboren worden noch sterven
maar dat kon onze pret niet bederven.
Een comfortabele ferry bracht ons heen en weer
ondertussen genieten van het zonnige zomerweer.
Hiroshima, de stad van de eerste atoombom
sloeg ook bij ons in als een bom.
Zoveel geweld, miserie, ellende, doden
waarom worden die wapens niet verboden
wanneer ooit overal vrede op deze wereldbol?
Een aarde met 7-8-9 miljard nu al supervol
elke nieuwe baby een kans op vreugde en geluk
of een kans op nog méér alles stuk?
Een minister uit Angola legde een bloemenkrans neer
wanneer ooit onze Vlaamse leuze “nooit geen oorlog meer” ?
In de trein naar Kyoto
een pik-nik, in het Japans een bento
wandelen in prachtige tuinen vol grillige bomen
om als Zen-Boeddhist weg te dromen.
Zagen we tempels met hopen en in soorten
de mooiste was Inari-Taisha, die met de honderden rode poorten
helemaal netjes achter elkaar
het geloof in bovenaardse dingen zit raar in mekaar
fascinerend zo’n lange rij
en voor minimaal 2000 euro kan er nog eentje bij.
In de bus en metro van Kyoto als sardienen in een doos
maar niemand werd ooit boos.
Vandaag iedereen naar het vélo-kot
met de fiets door de miljoenenstad Kyoto, moet je zijn goed zot?
Neen hoor, fietsen langs de trage brede Kamo-rivier
staat gelijk met zuiver ontspannend plezier.
We zagen eenden, kauwen, reigers
zoveel vreedzamer dan de Japanse krijgers.
Was het een lange rit door de stad
het was wel gemakkelijk, alles min of meer plat.
Fiets zadel hoger of lager: vraag het Christiaan
op 1,2,3 is alles ok en gedaan.
Is dit weer aan Alumni-reis om nooit te vergeten
twee dames waren twee dingen vergeten
Ik, mijn elektriciteitsstekker, Renée haar foto-apparaat
maar onze lieve medereizigers bleven telkens rustig paraat.
Zo, beste reisgenoten, ik wil eindigen mijn verhaal
met een dikke dank u allemaal
én met een speciale vermelding voor Rik en Hassan
niemand ter wereld die het beter kan.
Geef hen maar een staande ovatie
en ik, ik ben nu foetsie.
PS:
zoals altijd kregen we op het afscheidsdiner
een herinnerings-cadeautje mee
maar weet je wat het plezantste was?
De drie mooie dames: maiko’s, geiko’s of geisha’s
noem je zoals je wil.
Van hun magische schoonheid werden we stil
ingewikkelde rituelen, musiceren, paraderen
niet simpel om aan te leren
met hen op de foto: een hele eer
het afscheid deed nog meer zeer.
Het samen zingen van Vlaamse, Franse, Japanse, Internationale liedjes
over onze universele grote en kleine verdrietjes
maakte ons opnieuw supercontent
en zo eindigde alles in een schitterend happy end.
jullie mogen één keer raden
raden wat nu gaat gebeuren
wél, mijn reisverhaal in geuren en kleuren.
Maar misschien moet ik jullie wat teleurstellen
niet dat er niets is te vertellen
neen, er was wel degelijk heel veel te zien
van ‘ morgens vroeg tot ‘s avonds een uur of tien
bijna geen tijd om een reisverslag te maken.
Zo, het begon in de miljoenenstad Tokio
met een efficiënt georganiseerde metro
en de Shinkansen de kogeltrein, een supertrein,
zij brachten ons steeds waar we moesten zijn.
Trein en metro, ze stoppen op de aangegeven lijn
zo zou het ook bij ons moeten zijn.
Met het wonder van de Shinkansen
waagden we zelfs twee keer onze kansen
van Osaka naar Himeji, van Hiroshima naar Kyoto
zoveel sneller dan koning auto.
In Tokio was er regen
maar al bij al viel dat niet tegen.
Er was zoveel te beleven
Tokio doe je meestal slechts één keer in je leven.
Na de markt en de vele winkels naar Tsukiji, de vismijn
zoekend allerhande vissen groot en klein.
Helaas de vismijn was dicht gesloten toe
maar we waren nog lang niet moe.
Dus naar een restaurant met rauwe vis
je kunt nie geloven hoe lekker dat dat is…
Op dag 4 namen we de lift, 45 verdiepingen hoog
zagen bijna de niet-bestaande regenboog
wandelden op de Japanse Champs Elysées, hét modeparadijs
en aten dan gebakken rundstong van een Kobe-koe
genieten de smaak, ogen toe.
Het eten was steeds mooi versierd, echte schilderijtjes
véél meer dan gewoon gebakken eitjes.
Twee keer, neen drie keer werd de groep gesplitst in twee
maar we bleven steeds vrienden in wel en wee.
We kregen gidsen in soorten, man/vrouw
eentje viel zelfs flauw.
Ze werd weggevoerd op een brancard
maar ‘ s middags was ze weer daar.
De beste gids van al was Nicolaas
rasechte verteller, maar amper 4 dagen, helaas.
Van hem konden we veel leren
over monniken, krijgers en edele heren.
We wandelden in parken vol oude bomen
en tuinen met vijvertjes om in weg te dromen.
Ryoan-ji, slechts 15 stenen en wat kunstig geharkt zand
eenvoudig, mooi, verheerlijkend dit unieke land.
In Japan is alles efficiënt en snel
zelfs een in het station een hotel,
ons hotel nog wel
het prachtige Tokyo Dome Hotel.
We zagen tempels in zilver en goud
en zelfs de grootste ter wereld gemaakt in hout
bewonderden in Nara de grootste Boeddha in brons
omringd door vele anderen, gezellig samen onder ons
en toen o wee o wee
weg de camera van Renée
maar dank zij Rik en Staf
liep alles goed af.
In het leven is het zo dat alles went
zelfs Japanners in zwartpak, wit hemd
het eten met twee stokjes
zelfs het leren vangen van de kleine brokjes.
Over het Japanse eten gesproken
ik heb niet veel lekkers geroken
ik bedoel de geur van BBQ of kip aan ’t spit
of vers krokant gebakken frit
gelukkig was er Hassan met Brusselse wafel
voor mij beter dan de mooiste rijsttafel.
Slapen op de grond
naar het schijnt heel gezond.
Aan ieder verkeerslicht een vogeltje of een koekoek
fluitend roepend: het is veilig geen gevaar om de hoek.
Aan de ingang van iedere tempel stonden vaten met wijn
lekkere heerlijke wijn, bv Chambertain.
Na het bezoek aan het kasteel van Osaka
wachtte ons in Fushimi een verrassing ra ra ra
o wee o wee
een beker vol heerlijke saké.
In die prachtige stokerij zagen we hoe ze dit maken
mochten daarna drie soorten leren smaken.
Op het eiland Miyajima enkele tamme dieren
bambi’s, zij lustten onze papieren
we mochten hen strelen en aaien
maar waren enkel met koekjes te paaien.
Op dat eiland mag je niet geboren worden noch sterven
maar dat kon onze pret niet bederven.
Een comfortabele ferry bracht ons heen en weer
ondertussen genieten van het zonnige zomerweer.
Hiroshima, de stad van de eerste atoombom
sloeg ook bij ons in als een bom.
Zoveel geweld, miserie, ellende, doden
waarom worden die wapens niet verboden
wanneer ooit overal vrede op deze wereldbol?
Een aarde met 7-8-9 miljard nu al supervol
elke nieuwe baby een kans op vreugde en geluk
of een kans op nog méér alles stuk?
Een minister uit Angola legde een bloemenkrans neer
wanneer ooit onze Vlaamse leuze “nooit geen oorlog meer” ?
In de trein naar Kyoto
een pik-nik, in het Japans een bento
wandelen in prachtige tuinen vol grillige bomen
om als Zen-Boeddhist weg te dromen.
Zagen we tempels met hopen en in soorten
de mooiste was Inari-Taisha, die met de honderden rode poorten
helemaal netjes achter elkaar
het geloof in bovenaardse dingen zit raar in mekaar
fascinerend zo’n lange rij
en voor minimaal 2000 euro kan er nog eentje bij.
In de bus en metro van Kyoto als sardienen in een doos
maar niemand werd ooit boos.
Vandaag iedereen naar het vélo-kot
met de fiets door de miljoenenstad Kyoto, moet je zijn goed zot?
Neen hoor, fietsen langs de trage brede Kamo-rivier
staat gelijk met zuiver ontspannend plezier.
We zagen eenden, kauwen, reigers
zoveel vreedzamer dan de Japanse krijgers.
Was het een lange rit door de stad
het was wel gemakkelijk, alles min of meer plat.
Fiets zadel hoger of lager: vraag het Christiaan
op 1,2,3 is alles ok en gedaan.
Is dit weer aan Alumni-reis om nooit te vergeten
twee dames waren twee dingen vergeten
Ik, mijn elektriciteitsstekker, Renée haar foto-apparaat
maar onze lieve medereizigers bleven telkens rustig paraat.
Zo, beste reisgenoten, ik wil eindigen mijn verhaal
met een dikke dank u allemaal
én met een speciale vermelding voor Rik en Hassan
niemand ter wereld die het beter kan.
Geef hen maar een staande ovatie
en ik, ik ben nu foetsie.
PS:
zoals altijd kregen we op het afscheidsdiner
een herinnerings-cadeautje mee
maar weet je wat het plezantste was?
De drie mooie dames: maiko’s, geiko’s of geisha’s
noem je zoals je wil.
Van hun magische schoonheid werden we stil
ingewikkelde rituelen, musiceren, paraderen
niet simpel om aan te leren
met hen op de foto: een hele eer
het afscheid deed nog meer zeer.
Het samen zingen van Vlaamse, Franse, Japanse, Internationale liedjes
over onze universele grote en kleine verdrietjes
maakte ons opnieuw supercontent
en zo eindigde alles in een schitterend happy end.
Kyoto, 27 oktober 2015