Afscheidsgedicht reis Argentina
Beste vrienden en vriendinnen,
Klaar? Mag ik beginnen?
Het is bijna geworden een vanzelfsprekendheid
dat ik op het einde van onze reistijd
hou een toespraak. Toch eerst een vraag
hier, nu, vandaag.
“Doe ik het of doe ik het niet
zing ik nog eens een gedichtenlied
wordt het nee
of is het OK?”
OK, dank u wel. Ik had niks anders verwacht
of wat u gedacht?
27 oktober 2011, prachtig herfstweer.
Toch vertrokken wij weer
wilden het einde van de wereld zien.
Namen daarom een vlieger of tien
afgewisseld met bus- en boottochten.
We vonden wat we zochten:
een prachtige natuur
het nodige avontuur
sneeuw, ijs, zon en een spatje regen
maar daar kunnen w’ allemaal tegen.
Zaventem-Madrid, een korte vlucht.
Daarna 12 uur lang in de lucht.
Amaai mijn arme voeten
slechts na ongeveer 24 uur Buenos Airos mogen begroeten.
Dat deden we dan ook snel
direct na de klerenwissel in het hotel.
We bezochten Buenos Airos van N naar Z, van onder naar boven.
Kunnen enkel haar schoonheid loven
zagen het allemaal, van haven tot kathedraal.
In La Boca vol pittoreske schilderijen
konden w’ ons heerlijk vermeien
zagen het grote voetbalstadion
blakend in de zon
aten een kanjer van een beafstuk
één groot lekker stuk.
Dank u lieve koebeest
wij genoten van uw malsheid om ter meest.
De eerste binnenlandse vlucht
was bijna een ramp of was het een klucht?
Het liep een beetje verkeerd.
De reserveersters hadden geen wiskunde gestudeerd.
Niets hielp, praten of kijven.
Overboekt, vijf van ons moesten verweesd achter blijven.
Na een uur of zo waren we weer bijeen
was er vreugde voor iedereen.
Eind goed, al goed.
Oorzaak? Een Chileense vulkaan spuwde roet.
Alle vluchten zouden worden afgezegd
zo werd ons toch uitgelegd.
Meestal zie je op zee enkel vissen
maar wij, wij zagen walvissen.
Ze zwommen heel dicht bij ons
verdwenen met een grote plons
om dan plots ergens boven te komen.
Van zo’n spektakel kan j’ enkel dromen
maar wij, wij mochten het écht beleven.
Iets om te onthouden je hele leven.
We zagen een zeer dikke zeeolifant.
Die deed iets heel plezant
niet één keer, maar twee keer.
De dames supportenden heel luid
toen was zijn liedje uit.
Na dit schouwspel was elkeen moe
deed op de bus een oogje toe.
In Trelew kregen we wat regen
maar zoals reeds gezegd daar kunnen we tegen.
Voor Rik een speciale grote dank
want in de Argentijnse Nationale Bank
wisselde hij ons geld
met een goeie koers, dat is wat telt.
In een ver afgelegen boerderij
met honderden schaapjes in de wei
aten we …schaap aan “t spit
en dronken sommigen wijn met pit.
In een fabriekje zagen onze boterhammen-pic-nic maken.
Die zouden ons zeker smaken
later, gezeten in een lange rij, haren in de wind
en iedereen blijgezind.
Dan tijd om de pinguïns te bestuderen
hen met ons nieuwsgierig bezoek te vereren.
Elk pinguïnkoppel zijn ei.
Eieren uitbroeden, een hele karwei.
De vliegtuiglanding in Ushuaia was heel speciaal.
Plots stopte alle kabaal.
Iedereen keek door de ruiten
bewonderde de schoonheid buiten.
Zo mooi was het einde van de wereld.
Gelukkig niet het echte einde van de wereld.
Is Ushuaia een bergdorpje klein
het is zo wonderlijk fijn
met een oude gevangenis
dat nu een museum geworden is.
Pablo, onze vrolijke gids babbelde erop los
wandelde met ons door een sprookjesbos
met bomen door bevers kapot geknaagd
werkelijk god geklaagd.
We zagen er de immense beverdammen
en aten opnieuw lekkere boterhammen.
Avontuurlijk varen door het kanaal van Beagle
wiggel waggel wiegel
want altijd waait de wind
ikke, dat niet plezant vind.
Doch we kregen a volonté
koekjes en warme thé.
We vaarden voorbij een berg met zeeleeuwen
die lagen luiklekker te geeuwen.
De wit-rode vuurtoren was prachtig
eenzaam groots en machtig.
Alleen op zijn eigen stukje grond
kijkt hij eeuwig in het rond.
In een juwelenwinkel kregen we champagne.
Een echte reclamecampagne?
Dan volgde een menu met reuzenkrab
heerlijk, lekker en knap.
Na een goed gedocumenteerd bezoek aan de stad
-zo leer je tenminste wat-
volgde de vijfde vlucht.
Weer twee volle uren in de lucht.
Daarna van El Calafate naar El Chalten: een hele klus.
Het betekent drie uren op de bus
over één lange rechte desolate baan.
Resultaat: pas om middernacht eten gedaan.
s’ Anderendaags weer vroeg uit de veren
en geduffeld in warme kleren
drie uur op zoek naar die Fitz Roy.
Werkelijk een super boy.
Pardon, een berg met een scherpe top
klim daar maar eens op.
Een paar mensen werden ziek, keelpijn, hoesten, niezen
je had niet te kiezen.
Troost u mijn kind
het is de schuld van die eeuwige koude wind
waaiend van oceaan naar oceaan
eindeloos, vanaf hun ontstaan
geselend het land
het wondermooie Patagonië, het wondermooie Vuurland.
Van El Chalten weer naar El Calafate.
Daar kregen we aperitief “El Calefate”.
Smaakte lekker, totaal anders dan wijn of bier.
Wordt immers gemaakt van bessen van hier.
Opnieuw een groot stuk vlees
van wat eens een jonge koe was geweest.
Het was taai, verbrand.
Volgens de kok niks aan de hand.
Als dessert pannenkoek
daarvan word je sterk en kloek.
Op zaterdag bootje varen
niet op woeste baren
wel op zoek naar de gletsjers van ijs.
Het mooiste van onze reis.
IJs, helder wit en ook hemels blauw.
Normaal, wat ijs heeft kou.
Neen, het is wetenschappelijk uit te leggen
maar dat ik ga ik nu niet zeggen.
We hebben gekeken, gefilmd, gefotografeerd.
Maar méér nog geposeerd
als herinnering voor later
de gletsjer en het heldere water.
Op het meer van Argentino, open en bloot
zagen we flamingo’s roze rood
ook af en toe een condor hemelhoog
die cirkelde in een wijde boog.
Verder konden we ons vergapen
aan guanaca’s, paarden, schapen.
Ooit van whisky met gletserijs durven dromen?
Wel, sommigen van ons is dat overkomen.
Op die gletsjer Perito Moreno hadden we pret
dronken whisky en aten ons lunchpakket
wijl de anderen zaten binnen in een restaurant
maar ja, ook dat is plezant.
Twee uur lang mochten bovenop die gletsjer stappen.
Té mooi om aan een mens te verklappen.
Van emotie verloor Martine een oorring
voor eeuwig ligt daar nu dat schitterend ding.
Later mochten we nog eens extra stappen
langs mooie blinkende trappen.
Zagen zo met gedruis en donderknallen
stukken gletsjer naar beneden vallen.
Op de Mirador der zuchten
onder blauwe zonnige luchten
en met als achtergrond de Perito Moreno
zo, namen we de klassiek geworden groepsfoto.
Zo, beste vrienden en vriendinnen, al gaan we straks uit elkaar
de ene hier, de andere daar
toch is de reis nog niet echt gedaan.
Sommigen zullen nog naar de watervallen van Iguazu gaan
anderen Argentina verder exploreren
en enkelen zullen direct naar huis wederkeren.
Maar vooral waarheen volgend jaar? Een open vraag.
Ik krijg pijn aan mijn maag.
Erger nog ik krijg hartenpijn
als dit de laatste reis zou zijn.
Daarom Claire, Rik, Hassan
Please, nog een reis of 2 of 3 als het kan.
La vida es dura
sin futura !
In ons aller naam, dank u wel, Claire, Hassan, Rik
het was wéér magnifiek !
Klaar? Mag ik beginnen?
Het is bijna geworden een vanzelfsprekendheid
dat ik op het einde van onze reistijd
hou een toespraak. Toch eerst een vraag
hier, nu, vandaag.
“Doe ik het of doe ik het niet
zing ik nog eens een gedichtenlied
wordt het nee
of is het OK?”
OK, dank u wel. Ik had niks anders verwacht
of wat u gedacht?
27 oktober 2011, prachtig herfstweer.
Toch vertrokken wij weer
wilden het einde van de wereld zien.
Namen daarom een vlieger of tien
afgewisseld met bus- en boottochten.
We vonden wat we zochten:
een prachtige natuur
het nodige avontuur
sneeuw, ijs, zon en een spatje regen
maar daar kunnen w’ allemaal tegen.
Zaventem-Madrid, een korte vlucht.
Daarna 12 uur lang in de lucht.
Amaai mijn arme voeten
slechts na ongeveer 24 uur Buenos Airos mogen begroeten.
Dat deden we dan ook snel
direct na de klerenwissel in het hotel.
We bezochten Buenos Airos van N naar Z, van onder naar boven.
Kunnen enkel haar schoonheid loven
zagen het allemaal, van haven tot kathedraal.
In La Boca vol pittoreske schilderijen
konden w’ ons heerlijk vermeien
zagen het grote voetbalstadion
blakend in de zon
aten een kanjer van een beafstuk
één groot lekker stuk.
Dank u lieve koebeest
wij genoten van uw malsheid om ter meest.
De eerste binnenlandse vlucht
was bijna een ramp of was het een klucht?
Het liep een beetje verkeerd.
De reserveersters hadden geen wiskunde gestudeerd.
Niets hielp, praten of kijven.
Overboekt, vijf van ons moesten verweesd achter blijven.
Na een uur of zo waren we weer bijeen
was er vreugde voor iedereen.
Eind goed, al goed.
Oorzaak? Een Chileense vulkaan spuwde roet.
Alle vluchten zouden worden afgezegd
zo werd ons toch uitgelegd.
Meestal zie je op zee enkel vissen
maar wij, wij zagen walvissen.
Ze zwommen heel dicht bij ons
verdwenen met een grote plons
om dan plots ergens boven te komen.
Van zo’n spektakel kan j’ enkel dromen
maar wij, wij mochten het écht beleven.
Iets om te onthouden je hele leven.
We zagen een zeer dikke zeeolifant.
Die deed iets heel plezant
niet één keer, maar twee keer.
De dames supportenden heel luid
toen was zijn liedje uit.
Na dit schouwspel was elkeen moe
deed op de bus een oogje toe.
In Trelew kregen we wat regen
maar zoals reeds gezegd daar kunnen we tegen.
Voor Rik een speciale grote dank
want in de Argentijnse Nationale Bank
wisselde hij ons geld
met een goeie koers, dat is wat telt.
In een ver afgelegen boerderij
met honderden schaapjes in de wei
aten we …schaap aan “t spit
en dronken sommigen wijn met pit.
In een fabriekje zagen onze boterhammen-pic-nic maken.
Die zouden ons zeker smaken
later, gezeten in een lange rij, haren in de wind
en iedereen blijgezind.
Dan tijd om de pinguïns te bestuderen
hen met ons nieuwsgierig bezoek te vereren.
Elk pinguïnkoppel zijn ei.
Eieren uitbroeden, een hele karwei.
De vliegtuiglanding in Ushuaia was heel speciaal.
Plots stopte alle kabaal.
Iedereen keek door de ruiten
bewonderde de schoonheid buiten.
Zo mooi was het einde van de wereld.
Gelukkig niet het echte einde van de wereld.
Is Ushuaia een bergdorpje klein
het is zo wonderlijk fijn
met een oude gevangenis
dat nu een museum geworden is.
Pablo, onze vrolijke gids babbelde erop los
wandelde met ons door een sprookjesbos
met bomen door bevers kapot geknaagd
werkelijk god geklaagd.
We zagen er de immense beverdammen
en aten opnieuw lekkere boterhammen.
Avontuurlijk varen door het kanaal van Beagle
wiggel waggel wiegel
want altijd waait de wind
ikke, dat niet plezant vind.
Doch we kregen a volonté
koekjes en warme thé.
We vaarden voorbij een berg met zeeleeuwen
die lagen luiklekker te geeuwen.
De wit-rode vuurtoren was prachtig
eenzaam groots en machtig.
Alleen op zijn eigen stukje grond
kijkt hij eeuwig in het rond.
In een juwelenwinkel kregen we champagne.
Een echte reclamecampagne?
Dan volgde een menu met reuzenkrab
heerlijk, lekker en knap.
Na een goed gedocumenteerd bezoek aan de stad
-zo leer je tenminste wat-
volgde de vijfde vlucht.
Weer twee volle uren in de lucht.
Daarna van El Calafate naar El Chalten: een hele klus.
Het betekent drie uren op de bus
over één lange rechte desolate baan.
Resultaat: pas om middernacht eten gedaan.
s’ Anderendaags weer vroeg uit de veren
en geduffeld in warme kleren
drie uur op zoek naar die Fitz Roy.
Werkelijk een super boy.
Pardon, een berg met een scherpe top
klim daar maar eens op.
Een paar mensen werden ziek, keelpijn, hoesten, niezen
je had niet te kiezen.
Troost u mijn kind
het is de schuld van die eeuwige koude wind
waaiend van oceaan naar oceaan
eindeloos, vanaf hun ontstaan
geselend het land
het wondermooie Patagonië, het wondermooie Vuurland.
Van El Chalten weer naar El Calafate.
Daar kregen we aperitief “El Calefate”.
Smaakte lekker, totaal anders dan wijn of bier.
Wordt immers gemaakt van bessen van hier.
Opnieuw een groot stuk vlees
van wat eens een jonge koe was geweest.
Het was taai, verbrand.
Volgens de kok niks aan de hand.
Als dessert pannenkoek
daarvan word je sterk en kloek.
Op zaterdag bootje varen
niet op woeste baren
wel op zoek naar de gletsjers van ijs.
Het mooiste van onze reis.
IJs, helder wit en ook hemels blauw.
Normaal, wat ijs heeft kou.
Neen, het is wetenschappelijk uit te leggen
maar dat ik ga ik nu niet zeggen.
We hebben gekeken, gefilmd, gefotografeerd.
Maar méér nog geposeerd
als herinnering voor later
de gletsjer en het heldere water.
Op het meer van Argentino, open en bloot
zagen we flamingo’s roze rood
ook af en toe een condor hemelhoog
die cirkelde in een wijde boog.
Verder konden we ons vergapen
aan guanaca’s, paarden, schapen.
Ooit van whisky met gletserijs durven dromen?
Wel, sommigen van ons is dat overkomen.
Op die gletsjer Perito Moreno hadden we pret
dronken whisky en aten ons lunchpakket
wijl de anderen zaten binnen in een restaurant
maar ja, ook dat is plezant.
Twee uur lang mochten bovenop die gletsjer stappen.
Té mooi om aan een mens te verklappen.
Van emotie verloor Martine een oorring
voor eeuwig ligt daar nu dat schitterend ding.
Later mochten we nog eens extra stappen
langs mooie blinkende trappen.
Zagen zo met gedruis en donderknallen
stukken gletsjer naar beneden vallen.
Op de Mirador der zuchten
onder blauwe zonnige luchten
en met als achtergrond de Perito Moreno
zo, namen we de klassiek geworden groepsfoto.
Zo, beste vrienden en vriendinnen, al gaan we straks uit elkaar
de ene hier, de andere daar
toch is de reis nog niet echt gedaan.
Sommigen zullen nog naar de watervallen van Iguazu gaan
anderen Argentina verder exploreren
en enkelen zullen direct naar huis wederkeren.
Maar vooral waarheen volgend jaar? Een open vraag.
Ik krijg pijn aan mijn maag.
Erger nog ik krijg hartenpijn
als dit de laatste reis zou zijn.
Daarom Claire, Rik, Hassan
Please, nog een reis of 2 of 3 als het kan.
La vida es dura
sin futura !
In ons aller naam, dank u wel, Claire, Hassan, Rik
het was wéér magnifiek !
Buenos Airos, 11/11/2011