Afscheidsgedicht reis Venetië
Beste vrienden allemaal,
voorbij is ons laatste avondmaal
stilletjes aan moeten w’ afscheid nemen
kunnen dan niet langer meer flaneren.
Mag ik jullie daarom verblijden
verlossen uit dit afscheidslijden
met een kort reisoverzicht
in de vorm van een gedicht?
Hou dan even jullie bebbel
en luister naar mijn gekwebbel.
We vertrokken met wind en regen
dat viel even tegen
maar hier wachtte ons een zon
die brandde zo hard ze kon.
De vlucht verliep veilig en wel
kort en zeer snel.
Op de vlieger geen eten
hadden we dat geweten.
Ook geen bier of wijn.
Och honger is goed voor de lijn.
Met de bus naar het hotel.
Ook deze rit verliep vlot en snel.
Op 1,2,3 in uniform en klaar
want het busje was weer daar.
In Peschiera, restaurant Il Fiore
maakten we voor het eerst furoré
lieten prachtig van ons horen
en zongen alle koren.
Op weg naar Pozzolengo
was het plots bingo.
Het was met de bus gedaan
parkeren langs de kant van de baan.
Was ons busje kapot
w’ amuseerden ons rot
hadden geen verdriet
zongen een vrolijk lied.
Na tien minuten kwam de nieuwe bus eraan
kon de reis verdergaan.
Ons eerste optreden was niet super fijn.
Te moe of teveel wijn?
Maar ook d ‘andere koren zongen zo en zo
waren evenmin van extreem hoog niveau.
Doch niet getreurd
de volgende dag deden we een betere beurt.
Veel volk was er niet
maar ook daarvoor treurden we niet.
Na die zang in d ‘eerste kerk
was er nog veel werk.
Grote zonnebril op de kop
trappen af, trappen op
zingen in d’ arena van Verona
en elkeen keek ons bewonderend na.
Wandelen in de drukke winkelstraat
en kijk eens wat daar staat:
een koets met een baby-clowntje in
hij lacht, heeft het duidelijk naar zijn zin.
Drinken aan de spuitende fontein
ja, ook Italiaans drinkwater smaakt fijn.
Op de markt kochten Veerle en ik een hoed
juist, hij staat ons mooi en goed.
Nabij Julia’ s balkon, een dame met borsten bloot.
We voelen ons weer klein, of is het groot?
Strelen de bronzen huid
en proesten het lachend uit.
In het restaurant Mattarana
voelden we ons thuis als bij mama
want onze Vlaamse Breughel was erbij
met op ieder pakje suiker zijn schilderij.
Het stadje Soave valt in de smaak
Johan fotografeert mooi en raak.
Zijn grote lens staat steeds paraat
gefotografeerd wordt je vroeg of laat.
Onder een immens klokkenspel
poseerde het voltallige koor lief en wel.
En of ons kerkgezang in de smaak viel
steeds hoorden we klokkenspiel, klokkenspiel.
Ook de avondlichtjes in de toren
konden ons hartje bekoren.
In Vizenca bewonderen we het Teatro Olimpico
van de beroemde architect Palladio
In de theaterzaal mochten w’ ons keeltje openzetten
zingen als in een echte operette.
We genoten nog eens van het Mattarana restaurant.
met een maaltijd naar onze tand.
In Soiano in een oud openluchtkasteel
werd succes ons deel.
Ook het Spaanse liedje tsjoeke tsjoeke trein
mocht er zeker zijn.
Die Griekse zangers was me wat
ze zongen zo vals als Veerle’ s kat.
Zondagmorgen iedereen kant en klaar
Want om half negen was ons busje daar.
Is het buiten warm en zwoel
in het busje is het zalig koel.
Op weg naar onze eerste mis
waar het weer zingen blazen is
moeten we in de bus repeteren
liedjes instuderen
oefenen met open mond
tot alle noten vliegen in het rond
want zingen is een zwaar vak
niet zomaar springen van de hak op de tak.
Ook al is het nog vroeg
Martine krijgt van oefenen nooit genoeg
eerste tweede derde noot
zo deinen de liedjes voort
van na na na na na
tot la la la la la.
Wat krijgen we nu ?
Het wordt van nu nu nu nu nu.
Ik luister met stijgende verwondering
groeiende bewondering
luister met een open mond
waaruit géén enkele klank komt.
Wees gerust, ik zing niet
klinkt nog valser dan het Griekse lalalala-lied.
Zo rijden we verder langs grote boerderijen
druivelaars in eindeloze rijen.
Terwijl Kantilene zingt, voeten op de grond
rusten in de velden balen stro geel en rond.
In Peschiera dineren met alle koren
waarna een Griekse sirtaka ons kon bekoren.
In Sirmione bootje varen op het Garda meer
dat smaakte naar nog ne keer.
Johan fotografeert altijd en overal
ook dingen in verval
een vlag die wappert in de wind
of een koppel dat bemint.
En zo kwam deze laatste dag eraan
is onze reis bijna gedaan.
Deze morgen nog zingen in de basiliek
een gebeurtenis waardevol en uniek
acht uur lang mochten we in Venetië blijven.
Haar schoonheid is niet te beschrijven.
Dus zwijg ik maar
mijn afscheidsgedicht is bijna klaar.
Lieve leden van Kantilene
Wij gaan nu hene
ik zal jullie altijd gedenken
wil jullie daarom deze verzen schenken
ik dank u allemaal
en tot een volgende maal!
voorbij is ons laatste avondmaal
stilletjes aan moeten w’ afscheid nemen
kunnen dan niet langer meer flaneren.
Mag ik jullie daarom verblijden
verlossen uit dit afscheidslijden
met een kort reisoverzicht
in de vorm van een gedicht?
Hou dan even jullie bebbel
en luister naar mijn gekwebbel.
We vertrokken met wind en regen
dat viel even tegen
maar hier wachtte ons een zon
die brandde zo hard ze kon.
De vlucht verliep veilig en wel
kort en zeer snel.
Op de vlieger geen eten
hadden we dat geweten.
Ook geen bier of wijn.
Och honger is goed voor de lijn.
Met de bus naar het hotel.
Ook deze rit verliep vlot en snel.
Op 1,2,3 in uniform en klaar
want het busje was weer daar.
In Peschiera, restaurant Il Fiore
maakten we voor het eerst furoré
lieten prachtig van ons horen
en zongen alle koren.
Op weg naar Pozzolengo
was het plots bingo.
Het was met de bus gedaan
parkeren langs de kant van de baan.
Was ons busje kapot
w’ amuseerden ons rot
hadden geen verdriet
zongen een vrolijk lied.
Na tien minuten kwam de nieuwe bus eraan
kon de reis verdergaan.
Ons eerste optreden was niet super fijn.
Te moe of teveel wijn?
Maar ook d ‘andere koren zongen zo en zo
waren evenmin van extreem hoog niveau.
Doch niet getreurd
de volgende dag deden we een betere beurt.
Veel volk was er niet
maar ook daarvoor treurden we niet.
Na die zang in d ‘eerste kerk
was er nog veel werk.
Grote zonnebril op de kop
trappen af, trappen op
zingen in d’ arena van Verona
en elkeen keek ons bewonderend na.
Wandelen in de drukke winkelstraat
en kijk eens wat daar staat:
een koets met een baby-clowntje in
hij lacht, heeft het duidelijk naar zijn zin.
Drinken aan de spuitende fontein
ja, ook Italiaans drinkwater smaakt fijn.
Op de markt kochten Veerle en ik een hoed
juist, hij staat ons mooi en goed.
Nabij Julia’ s balkon, een dame met borsten bloot.
We voelen ons weer klein, of is het groot?
Strelen de bronzen huid
en proesten het lachend uit.
In het restaurant Mattarana
voelden we ons thuis als bij mama
want onze Vlaamse Breughel was erbij
met op ieder pakje suiker zijn schilderij.
Het stadje Soave valt in de smaak
Johan fotografeert mooi en raak.
Zijn grote lens staat steeds paraat
gefotografeerd wordt je vroeg of laat.
Onder een immens klokkenspel
poseerde het voltallige koor lief en wel.
En of ons kerkgezang in de smaak viel
steeds hoorden we klokkenspiel, klokkenspiel.
Ook de avondlichtjes in de toren
konden ons hartje bekoren.
In Vizenca bewonderen we het Teatro Olimpico
van de beroemde architect Palladio
In de theaterzaal mochten w’ ons keeltje openzetten
zingen als in een echte operette.
We genoten nog eens van het Mattarana restaurant.
met een maaltijd naar onze tand.
In Soiano in een oud openluchtkasteel
werd succes ons deel.
Ook het Spaanse liedje tsjoeke tsjoeke trein
mocht er zeker zijn.
Die Griekse zangers was me wat
ze zongen zo vals als Veerle’ s kat.
Zondagmorgen iedereen kant en klaar
Want om half negen was ons busje daar.
Is het buiten warm en zwoel
in het busje is het zalig koel.
Op weg naar onze eerste mis
waar het weer zingen blazen is
moeten we in de bus repeteren
liedjes instuderen
oefenen met open mond
tot alle noten vliegen in het rond
want zingen is een zwaar vak
niet zomaar springen van de hak op de tak.
Ook al is het nog vroeg
Martine krijgt van oefenen nooit genoeg
eerste tweede derde noot
zo deinen de liedjes voort
van na na na na na
tot la la la la la.
Wat krijgen we nu ?
Het wordt van nu nu nu nu nu.
Ik luister met stijgende verwondering
groeiende bewondering
luister met een open mond
waaruit géén enkele klank komt.
Wees gerust, ik zing niet
klinkt nog valser dan het Griekse lalalala-lied.
Zo rijden we verder langs grote boerderijen
druivelaars in eindeloze rijen.
Terwijl Kantilene zingt, voeten op de grond
rusten in de velden balen stro geel en rond.
In Peschiera dineren met alle koren
waarna een Griekse sirtaka ons kon bekoren.
In Sirmione bootje varen op het Garda meer
dat smaakte naar nog ne keer.
Johan fotografeert altijd en overal
ook dingen in verval
een vlag die wappert in de wind
of een koppel dat bemint.
En zo kwam deze laatste dag eraan
is onze reis bijna gedaan.
Deze morgen nog zingen in de basiliek
een gebeurtenis waardevol en uniek
acht uur lang mochten we in Venetië blijven.
Haar schoonheid is niet te beschrijven.
Dus zwijg ik maar
mijn afscheidsgedicht is bijna klaar.
Lieve leden van Kantilene
Wij gaan nu hene
ik zal jullie altijd gedenken
wil jullie daarom deze verzen schenken
ik dank u allemaal
en tot een volgende maal!
Venetië, 18 juli 2011