Afscheidsgedicht reis Uzbekistan
Beste reisgenoten, lotgenoten,
we hebben wéér eens genoten
opnieuw een mooie reis voorbij
opnieuw iedereen tevreden en blij.
Doch vooraleer afscheid te nemen
-pas op niet beginnen wenen-
wil ik eerst nog een woordje placeren
jullie even wat charmeren.
Het begon met twee keer samen komen
uitleggen fantaseren dromen
elf februari en negenentwintig september
do you remenber?
Terwijl de politici verder discussiëren
de economische transfers bestuderen
trok EHSAL HUB met 44 man
naar het onbekende Uzbekistan.
Twee maal vliegen en veilig en goed
kwamen we aan, de zon in oranje gloed.
Op de bus werden we direct goed besteld
water, doosje noten en 10 cm geld.
Ons eerste hotel Taskent Palace Hotel
was prima, goed en wel.
De volgende vielen minder mee
maar we zijn content, dus alles OK.
We bewonderden en stonden perplex
bij het grote Khast Iman complex.
De vele moeilijke namen
van al die gebouwen waar we kwamen
ben ik vergeten. Ben ik dom?
Even de proef op de som:
Bibi Khamun, Tilla Kari
Oeloeg-beg Nadir Divan Beguï…
Geef mij dan maar een zomerpaleis
of ja zelfs een winterpaleis.
In ons eerste restaurant een vijfgangen menu
lekker veel, wat zeg je nu?
Wel steeds van hetzelfde laken een broek:
schoteltjes groenten, soep, hutsepot en een koek.
In het museum toegepast kunst zagen we broderie
potterie en heel veel susani.
In de metro van Taskent, een atoomschuilkelder
was er veel kunst, sjiek en helder.
Zo’n metro wil ik wel
is wat anders dan den Bruxelles.
Rijden zonder betalen? O nee!
De vele bewakers nemen u direct mee.
Direct naar de gevangenis
tenzij ssst…er…. smeergeld is.
De Taskent markt met een bezoek vereerd.
Veel rondgelopen en gefotografeerd
een Uzbeeks biertje pakken
avondeten en weer valiezen pakken.
Om 5 uur uit de veren
stappen in koude kleren
we nemen de snelle trein
willen in Samarkand zijn.
De rit duurde vier uur lang.
Maar we waren niet bang
want Rik gaf ons een opdracht mee
zo blijven we braaf en gedwee.
Zoeken en zoeken naar de oplossing.
Voorwaar geen gemakkelijk ding.
Na drie dagen Samarkand
wilden we verder in dit land
hielden het voor bekeken
zochten nieuwe streken.
Dag Hotel Panorama Grand met 4 sterren
en kerstlichtjes stralend van verre.
We werden de woestijn ingejaagd
Zo heeft het Allah behaagd.
Maar eerst nog een mausoleum
gratis te zien, geen enkele SUM.
Luisteren naar de daden van Alexander de Veroveraar.
Voor mij een grote moordenaar.
Dag Samarkand
Dag Tamerland.
Met kleine busjes reden we naar onze tent.
Een tent dat zijn we niet gewend.
Het werd slapen op de grond
naar het schijnt heel gezond.
Slapen in een Yurt?
Romantisch? Ja, maar toch foert!
Door de kou en de regen
viel het eerst wat tegen.
Toen kwam de vodka, het vuur en de muziek.
We dansten, lachten ons een kriek.
Wij leerden de gids Agbar van poesje stoei
foei, foei.
Hij vond het vreselijk leuk
lachte zich telkens een breuk.
Hij leerde ons van a la boy boy.
we zongen dan maar van hoy hoy.
Hij leerde ons ook een rondedans
elkeen waagde zijn kans
liet zich naar beneden zakken
om zo de hoed te pakken
met de benen wijd gespreid
God zij gebenedijd.
De kapotte bus naar de Yurt werd nog meer kapot
geen nood, we amuseerden ons rot.
Sommigen kregen een natte broek
anderen aten stilletjes een koek.
Rijden met een kameel door de woestijn
is romantisch plezant en fijn.
Ook wandelen in het zand
vind ik heel plezant.
In de oude Boukhara-stad
togen we allen op pad
kregen een plan met alle gebouwen
goed om u aan vast te houwen.
We zagen de gouden rivier
dronken dagelijks het plaatselijke bier
proefden vele soorten wijn.
Ja, die Uzbeekse drank mag er zijn.
Er was ook zwarte, groene en witte thee.
Die laatste viel het beste mee.
We maakten menige fles vodka soldaat
‘s middags of ‘s avonds laat.
We zagen vrouwen blaren vegen
kwamen karretjes met ezels tegen
kregen soms een eitje met worst
en steevast groene thee tegen de dorst.
In Boukhara kregen we een diner met 2 violen
zongen mooie meisjes over onze oude idolen.
Elkeen zong vrolijk mee
van « Tombe la neige » en « les Champs Elysées ».
We keken met veel interesse
naar mooie danseressen.
Maar onze eigen travestieten
met hunne grote tieten
schonken ons het meest plezier.
Daarom nogmaals een applaus van ginder tot hier.
Caroline Gennez sprak van een olijk Belgisch duo
wel, wij hebben ons eigen olijk Uzbeeks duo.
Zelfs het keukenpersoneel kwam kijken
lieten hun bewondering blijken.
Na Taskent, Samarkand, Boukhara
trokken we naar het verre Khiva.
Een zware klus
zeven uur in de bus.
We stopten aan een grote waterloop
lieten ons eigen water de vrije loop.
Because an apple a day
keeps the doctor away
eindigde deze rit door de woestijn
met een echt eetfestijn
vodka appel banaan.
En het was nog niet gedaan
want om 3 uur weer op restaurant
met eten naar ieders tand.
Hoewel, met de hygiëne was het niet pluis.
Velen bleven noodgedwongen thuis
gingen even niet mee
kampten met hevige diarree
werden ziek
kregen buikkoliek.
Maar na een tijdje rust in bed
werden alle zorgen weer opzij gezet.
Om ons te verwarmen kochten we extra kledij
wanten, mutsen, sjaals in zij.
Eentje stak zich in het nieuw van onder tot boven.
We kunnen enkel haar schoonheid loven.
Onze gidsen vertelden vele moppen
waren echt niet te stoppen
babbelden over hemel en hel
en natuurlijk over het liefdesspel.
Ook over economie, de Russen, het onderwijs.
Inderdaad ze zijn heel slim en wijs.
Van Khiva vlogen we terug naar Taskent.
Snelle vlucht. Elkeen content.
Vooral nu was er water, en genoeg
’s avonds laat en ’s morgens vroeg.
De laatste dag trokken we de bergen in
dat was naar ieders zin.
En dat met een bus van 1.3 miljoen kilometer.
Bussen Van Hool: wie doet dat beter?
Aan een stalletje kochten we honing
voelden ons gelukkig als een koning
wandelden aan een meer eindeloos groot
en bewonderden een varende ferryboot.
Nog even inkopen doen
de laatste SUM opdoen.
En zo zitten we hier weer een laatste maal samen.
Morgen is het voorbij, uit, amen.
Beste reisgenoten,
deze reis vergeten wij nooit
het was de koudste EHSAL HUB reis ooit.
Soms was het hard
maar de vriendschap verwarmde ons hart.
Dank u Claire, Hassan, Roos
het was opnieuw een schot in de roos.
Jullie hebben het fantastisch gedaan
we zijn meer dan voldaan.
Uzbekistan: dat was het dan!
we hebben wéér eens genoten
opnieuw een mooie reis voorbij
opnieuw iedereen tevreden en blij.
Doch vooraleer afscheid te nemen
-pas op niet beginnen wenen-
wil ik eerst nog een woordje placeren
jullie even wat charmeren.
Het begon met twee keer samen komen
uitleggen fantaseren dromen
elf februari en negenentwintig september
do you remenber?
Terwijl de politici verder discussiëren
de economische transfers bestuderen
trok EHSAL HUB met 44 man
naar het onbekende Uzbekistan.
Twee maal vliegen en veilig en goed
kwamen we aan, de zon in oranje gloed.
Op de bus werden we direct goed besteld
water, doosje noten en 10 cm geld.
Ons eerste hotel Taskent Palace Hotel
was prima, goed en wel.
De volgende vielen minder mee
maar we zijn content, dus alles OK.
We bewonderden en stonden perplex
bij het grote Khast Iman complex.
De vele moeilijke namen
van al die gebouwen waar we kwamen
ben ik vergeten. Ben ik dom?
Even de proef op de som:
Bibi Khamun, Tilla Kari
Oeloeg-beg Nadir Divan Beguï…
Geef mij dan maar een zomerpaleis
of ja zelfs een winterpaleis.
In ons eerste restaurant een vijfgangen menu
lekker veel, wat zeg je nu?
Wel steeds van hetzelfde laken een broek:
schoteltjes groenten, soep, hutsepot en een koek.
In het museum toegepast kunst zagen we broderie
potterie en heel veel susani.
In de metro van Taskent, een atoomschuilkelder
was er veel kunst, sjiek en helder.
Zo’n metro wil ik wel
is wat anders dan den Bruxelles.
Rijden zonder betalen? O nee!
De vele bewakers nemen u direct mee.
Direct naar de gevangenis
tenzij ssst…er…. smeergeld is.
De Taskent markt met een bezoek vereerd.
Veel rondgelopen en gefotografeerd
een Uzbeeks biertje pakken
avondeten en weer valiezen pakken.
Om 5 uur uit de veren
stappen in koude kleren
we nemen de snelle trein
willen in Samarkand zijn.
De rit duurde vier uur lang.
Maar we waren niet bang
want Rik gaf ons een opdracht mee
zo blijven we braaf en gedwee.
Zoeken en zoeken naar de oplossing.
Voorwaar geen gemakkelijk ding.
Na drie dagen Samarkand
wilden we verder in dit land
hielden het voor bekeken
zochten nieuwe streken.
Dag Hotel Panorama Grand met 4 sterren
en kerstlichtjes stralend van verre.
We werden de woestijn ingejaagd
Zo heeft het Allah behaagd.
Maar eerst nog een mausoleum
gratis te zien, geen enkele SUM.
Luisteren naar de daden van Alexander de Veroveraar.
Voor mij een grote moordenaar.
Dag Samarkand
Dag Tamerland.
Met kleine busjes reden we naar onze tent.
Een tent dat zijn we niet gewend.
Het werd slapen op de grond
naar het schijnt heel gezond.
Slapen in een Yurt?
Romantisch? Ja, maar toch foert!
Door de kou en de regen
viel het eerst wat tegen.
Toen kwam de vodka, het vuur en de muziek.
We dansten, lachten ons een kriek.
Wij leerden de gids Agbar van poesje stoei
foei, foei.
Hij vond het vreselijk leuk
lachte zich telkens een breuk.
Hij leerde ons van a la boy boy.
we zongen dan maar van hoy hoy.
Hij leerde ons ook een rondedans
elkeen waagde zijn kans
liet zich naar beneden zakken
om zo de hoed te pakken
met de benen wijd gespreid
God zij gebenedijd.
De kapotte bus naar de Yurt werd nog meer kapot
geen nood, we amuseerden ons rot.
Sommigen kregen een natte broek
anderen aten stilletjes een koek.
Rijden met een kameel door de woestijn
is romantisch plezant en fijn.
Ook wandelen in het zand
vind ik heel plezant.
In de oude Boukhara-stad
togen we allen op pad
kregen een plan met alle gebouwen
goed om u aan vast te houwen.
We zagen de gouden rivier
dronken dagelijks het plaatselijke bier
proefden vele soorten wijn.
Ja, die Uzbeekse drank mag er zijn.
Er was ook zwarte, groene en witte thee.
Die laatste viel het beste mee.
We maakten menige fles vodka soldaat
‘s middags of ‘s avonds laat.
We zagen vrouwen blaren vegen
kwamen karretjes met ezels tegen
kregen soms een eitje met worst
en steevast groene thee tegen de dorst.
In Boukhara kregen we een diner met 2 violen
zongen mooie meisjes over onze oude idolen.
Elkeen zong vrolijk mee
van « Tombe la neige » en « les Champs Elysées ».
We keken met veel interesse
naar mooie danseressen.
Maar onze eigen travestieten
met hunne grote tieten
schonken ons het meest plezier.
Daarom nogmaals een applaus van ginder tot hier.
Caroline Gennez sprak van een olijk Belgisch duo
wel, wij hebben ons eigen olijk Uzbeeks duo.
Zelfs het keukenpersoneel kwam kijken
lieten hun bewondering blijken.
Na Taskent, Samarkand, Boukhara
trokken we naar het verre Khiva.
Een zware klus
zeven uur in de bus.
We stopten aan een grote waterloop
lieten ons eigen water de vrije loop.
Because an apple a day
keeps the doctor away
eindigde deze rit door de woestijn
met een echt eetfestijn
vodka appel banaan.
En het was nog niet gedaan
want om 3 uur weer op restaurant
met eten naar ieders tand.
Hoewel, met de hygiëne was het niet pluis.
Velen bleven noodgedwongen thuis
gingen even niet mee
kampten met hevige diarree
werden ziek
kregen buikkoliek.
Maar na een tijdje rust in bed
werden alle zorgen weer opzij gezet.
Om ons te verwarmen kochten we extra kledij
wanten, mutsen, sjaals in zij.
Eentje stak zich in het nieuw van onder tot boven.
We kunnen enkel haar schoonheid loven.
Onze gidsen vertelden vele moppen
waren echt niet te stoppen
babbelden over hemel en hel
en natuurlijk over het liefdesspel.
Ook over economie, de Russen, het onderwijs.
Inderdaad ze zijn heel slim en wijs.
Van Khiva vlogen we terug naar Taskent.
Snelle vlucht. Elkeen content.
Vooral nu was er water, en genoeg
’s avonds laat en ’s morgens vroeg.
De laatste dag trokken we de bergen in
dat was naar ieders zin.
En dat met een bus van 1.3 miljoen kilometer.
Bussen Van Hool: wie doet dat beter?
Aan een stalletje kochten we honing
voelden ons gelukkig als een koning
wandelden aan een meer eindeloos groot
en bewonderden een varende ferryboot.
Nog even inkopen doen
de laatste SUM opdoen.
En zo zitten we hier weer een laatste maal samen.
Morgen is het voorbij, uit, amen.
Beste reisgenoten,
deze reis vergeten wij nooit
het was de koudste EHSAL HUB reis ooit.
Soms was het hard
maar de vriendschap verwarmde ons hart.
Dank u Claire, Hassan, Roos
het was opnieuw een schot in de roos.
Jullie hebben het fantastisch gedaan
we zijn meer dan voldaan.
Uzbekistan: dat was het dan!
Taskent, 09/11/ 2010