Afscheidsgedicht reis Cuba
En zo vertrokken we weer
sommigen voor de eerste keer
anderen voor de zoveelste maal
maar blij waren w’ allemaal.
Na een dikke welkomstkus
doken we in de dubbeldekkerbus
hop naar Parijs
uitgelaten als kinderen op een schoolreis.
Maar o wee o wee
die grote bus viel niet mee
véél véél te hoog
dus met een grote boog
rijden rondom ons vertrekpunt
vaarwel onbereikbaar afstappunt.
Onze angst was ongegrond
na tien uur toch op Cubaanse grond.
De busjes kwamen algauw
eentje voor groen, eentje voor blauw.
De blauwe groep kreeg Johan
Eduardo werd onze man.
Een opwindende rit door de stad
met uitleg over dit en over dat
dan naar ons eerste hotel
prima, sjiek en wel.
Na een avondmaal tot en met
voor ’t eerst in een Cubaans bed.
Onze gids Eduardo was fenomenaal
spreekt eigenzinnig onze Vlaamse taal
doceert als een echte leraar
met antwoorden duidelijk en klaar
met of zonder microfoon
steeds op een humoristische toon.
Nu een korte greep uit ons avontuur
helaas van veel te korte duur.
Brachten een eregroet aan ‘t paard van strijder Maceo
bezochten een immens cementario
zagen hoe een varken wordt geslacht
en werden stil bij de aflossing van de wacht.
Gingen met de boot lekker eten
please handtas niet vergeten!
De volgende morgen zeventien jeeps op een rij
wij als tieners zo blij
crossen door berg en dal
eten, zwemmen bij een waterval
en in La Trova, ons eerst danscafé
sprongen we met Eduardo mee.
Wederom een eindje lopen
bij de slaventoren cadeautjes kopen.
We bewonderden de monumenten van Trinidad
de meest romantische stad
overal vele prachtige dingen
dan samen met de schoolkinderen zingen.
Zoals in de goeie ouwe tijd
eten zonder elektriciteit.
Nooit hadden we meer plezier
gingen zelfs op zwier
met och arme och arme
onze fenomenaal jankende Carmen.
In gele trucks werden onze billen gemasseerd
hebben we alles over schokdempers geleerd.
We zagen katvissen vangen
gingen over een hangbrug hangen
rotsen beklimmen
de natuur beminnen.
We zijn in het allerzuiverste water gedoken
hebben de allerzuiverste lucht geroken.
Het graf van Ché was verboden terrein
dan maar wandelen op het grote plein
duizenden stoelen op een rij
keurig netjes zij aan zij.
Voor de Cubanen Fidel en Ché voor altijd
voor ons toeristen een overvolle maaltijd.
Met fietsen, vlaggen en bellen
door Havana snellen
Eddy Merckx vooraan
wat een leuke karavaan.
Samen met John Lennon op de bank
wééral aan den drank!
Zweten, blazen, hijgen
om een kindertekening te krijgen.
Dikke sigaren roken
oude boeken kopen.
Was de Tropicana-show
een beetje flets en flauw
de Havanclub –rum was straf en goed
het vakantieleven in Cuba zalig zoet.
Als rijke luis
even gluren in Hemingway’s huis.
Na de oude man en de zee
weer met de vele oldtimers mee.
Een ritje met kar en paard
was zeker het opstappen waard
en de kaartjesknipper op de trein
die mag er zeker zijn.
Ieder nieuw orkest
deed zijn uiterste best
om ons zijn CD’s aan te smeren
ons de salsa aan te leren.
Na El Nicho en Cienfuegos kwam Santa Clara
dan Havana, etcetera etcetera
O, ja de ambassadrice, een intelligente vrouw
vergeten we niet gauw.
Beetje bij beetje werden we Cubaan
maar nu is het bijna gedaan.
Dank u EHSAL omdat ik mee mocht gaan
het heeft mij, het heeft ons deugd gedaan.
Vaarwel hotel
vaarwel Fidel.
Ché
neem ik mee
want mooi is zijn wens
geluk voor elke mens.
Hasta la victoria.
Siempre!
sommigen voor de eerste keer
anderen voor de zoveelste maal
maar blij waren w’ allemaal.
Na een dikke welkomstkus
doken we in de dubbeldekkerbus
hop naar Parijs
uitgelaten als kinderen op een schoolreis.
Maar o wee o wee
die grote bus viel niet mee
véél véél te hoog
dus met een grote boog
rijden rondom ons vertrekpunt
vaarwel onbereikbaar afstappunt.
Onze angst was ongegrond
na tien uur toch op Cubaanse grond.
De busjes kwamen algauw
eentje voor groen, eentje voor blauw.
De blauwe groep kreeg Johan
Eduardo werd onze man.
Een opwindende rit door de stad
met uitleg over dit en over dat
dan naar ons eerste hotel
prima, sjiek en wel.
Na een avondmaal tot en met
voor ’t eerst in een Cubaans bed.
Onze gids Eduardo was fenomenaal
spreekt eigenzinnig onze Vlaamse taal
doceert als een echte leraar
met antwoorden duidelijk en klaar
met of zonder microfoon
steeds op een humoristische toon.
Nu een korte greep uit ons avontuur
helaas van veel te korte duur.
Brachten een eregroet aan ‘t paard van strijder Maceo
bezochten een immens cementario
zagen hoe een varken wordt geslacht
en werden stil bij de aflossing van de wacht.
Gingen met de boot lekker eten
please handtas niet vergeten!
De volgende morgen zeventien jeeps op een rij
wij als tieners zo blij
crossen door berg en dal
eten, zwemmen bij een waterval
en in La Trova, ons eerst danscafé
sprongen we met Eduardo mee.
Wederom een eindje lopen
bij de slaventoren cadeautjes kopen.
We bewonderden de monumenten van Trinidad
de meest romantische stad
overal vele prachtige dingen
dan samen met de schoolkinderen zingen.
Zoals in de goeie ouwe tijd
eten zonder elektriciteit.
Nooit hadden we meer plezier
gingen zelfs op zwier
met och arme och arme
onze fenomenaal jankende Carmen.
In gele trucks werden onze billen gemasseerd
hebben we alles over schokdempers geleerd.
We zagen katvissen vangen
gingen over een hangbrug hangen
rotsen beklimmen
de natuur beminnen.
We zijn in het allerzuiverste water gedoken
hebben de allerzuiverste lucht geroken.
Het graf van Ché was verboden terrein
dan maar wandelen op het grote plein
duizenden stoelen op een rij
keurig netjes zij aan zij.
Voor de Cubanen Fidel en Ché voor altijd
voor ons toeristen een overvolle maaltijd.
Met fietsen, vlaggen en bellen
door Havana snellen
Eddy Merckx vooraan
wat een leuke karavaan.
Samen met John Lennon op de bank
wééral aan den drank!
Zweten, blazen, hijgen
om een kindertekening te krijgen.
Dikke sigaren roken
oude boeken kopen.
Was de Tropicana-show
een beetje flets en flauw
de Havanclub –rum was straf en goed
het vakantieleven in Cuba zalig zoet.
Als rijke luis
even gluren in Hemingway’s huis.
Na de oude man en de zee
weer met de vele oldtimers mee.
Een ritje met kar en paard
was zeker het opstappen waard
en de kaartjesknipper op de trein
die mag er zeker zijn.
Ieder nieuw orkest
deed zijn uiterste best
om ons zijn CD’s aan te smeren
ons de salsa aan te leren.
Na El Nicho en Cienfuegos kwam Santa Clara
dan Havana, etcetera etcetera
O, ja de ambassadrice, een intelligente vrouw
vergeten we niet gauw.
Beetje bij beetje werden we Cubaan
maar nu is het bijna gedaan.
Dank u EHSAL omdat ik mee mocht gaan
het heeft mij, het heeft ons deugd gedaan.
Vaarwel hotel
vaarwel Fidel.
Ché
neem ik mee
want mooi is zijn wens
geluk voor elke mens.
Hasta la victoria.
Siempre!
Havana, 13 november 2005