Tante Irène, vijftig jaar autorijden
Vandaag, op deze zonnige zondag
vieren wij met uitbundige vreugde en een lach
onze wonderbaarlijke tante Irène
want jazeker, die mag er zijn.
Goed of slecht weer,
ze is er iedere keer
steeds paraat
voor een goede daad.
Lang geleden de jongste zus
warm ingeduffeld met sjaal en wollen muts
nu de oudste tante
die weet van wanten.
Zeg nu zelf, 50 jaar rijden
langs dorpen, steden, weiden
zonder echte ongelukken
grote brokken of stukken.
Een geëmancipeerde vrouw
sterk, lief en trouw
flink gestudeerd
geletterd en geleerd
met honderden boeken
in alle kasten en hoeken.
Steeds blijgezind
ernstig én vrolijk als een kind.
Toch was niet alles rozengeur en maneschijn
kende zij ook leed en pijn
was er veel verdriet
om al wie haar verliet
vader, moeder, broers en zussen, haar man.
Daarom, als het even kan
laat ons nu stil zijn
denken aan hen die niet meer zijn.
Wees gerust, vanuit de hemel keken zij ons aan
Zegden ”feest maar, het leven moet voortgaan”.
Zo, we zijn dus weer te samen
het is nog lang niet uit en amen.
Mede dank zij ons aller tante Irène
is het leven goed en fijn.
Dit is wat wij allen zullen onthouden:
het leven is om van te houden
en heb je verdriet of pijn
denk aan het voorbeeld van tante Irène.
Elke dag opnieuw rijdt zij voort,
Vooruit, achteruit, geen nood
Tot God zegt: “Het is genoeg geweest,
kom bij me, hier is het altijd feest”.
Beste tante Irène
Dank voor alles wat jij ons hebt gegeven,
moge je nog lang en gelukkig leven!!
Denderhoutem, 4 april 2004