Gedachtenis Celeste De Vuyst
En zo staan we hier dan weer, in deze kerk van Denderhoutem. Maar deze keer niet in groot feestornaat, maar gekleed in diepe zwarte rouw. “Zo is het leven” zegt men dan, geluk en verdriet zo dikwijls zo heel dicht bij elkaar.
Zo was ook haar leven, zij die ons het leven gaf. En opnieuw wordt de navelstreng doorgesneden, worden wij brutaal losgerukt van haar. En zoals met iedere geboorte pijn en afscheid zijn verbonden, zo zijn nu ook pijn en afscheid een onontkoombaar deel. Zonder verdriet geen leven, zonder verdriet geen dood.
Maar zoals moeder haar pijnen vergat toen zij ons het leven schonk, zo willen ook wij nu ons verdriet opzij zetten en ons hart met dankbaarheid laten vollopen, dankbaarheid om haar leven, om wat zij ons gaf. Niet alleen het leven zelf, maar bovenal de liefde tot dat leven,levensvreugde, levenskracht.
Zozéér heeft zij ons liefgehad dat zij niet zou willen dat wij te droevig zouden worden, ontroostbaar droevig.
Laat ons dan bidden, opdat, het laatste uur dat wij hier nu samen met haar mogen zijn, opdat dat laatste uur ons de moed en de kracht zou geven voort te gaan in dit leven en haar idealen verder door te geven, tot ook voor ons het einde komt.
Uit “Ik weet het met mijn hart" - E.P. Jozef van den Broeck S.J.
Het is een zware gang
achter het lijk van je moeder
van je thuis naar de kerk
van de kerk naar het graf
het graf van je moeder.
Je hoort niets, je weet niets meer
je ziet maar herkent niemand meer
want je draagt je moeder-
dat weegt het zwaarste- naar het graf.
En in je geheugen achteraf
bestaat alleen die laatste gang
van je thuis naar de kerk
van de kerk naar het graf
het graf van je moeder.
Denderhoutem, 22/5/1998