Beste vrienden, vrienden AMICI ALSA
Na de perikelen van Corona Corona, Corona
na het zo lange wachten
het trachten het smachten
eindelijk wéér op reis, wéér op zwier
op zwier met veel leute en plezier
héél ver weg an huis
naar Canada. Is dat wel pluis?
Weest gerust,Canada is veilig en OK
al hoor je andere dingen op onze poco VRT-TV.
Veilig op de vlieger met mondmasker aan
want wie beweerde daar “Corona is gedaan”?
We gedragen ons zoals het hoort
dus mondmasker aan boord.
Negen uur hebben we in vlieger gezeten
maar al bij al ook twee keer lekker gegeten
en tussen twee vluchten in
stierf Elisabeth de Engelse koningin.
Thuis ondertussen al flink donker
maar wij zweven tussen witte wolken, een wonder.
Tweede vlieger geland, dus busje komt zo
dachten we, was niet zo.
Geduldig wachten goed en wel
en dan plots, wie verschijnt daar? MARCEL.
Super grote heer bijna Twee meter lang
roepend lopend gesticulerend, word je bang?
Ach, het valt wel mee
daarbij willen of niet, we moeten mee.
Wereldstad Toronto verkennen met de bus
door de lange files voorwaar een klus
daarenboven zoeken hotel Double Tree
rondjes rijden en rondjes rijden , tot plots, kijk daar Double tree.
Een lekker avondmaal en dan eindelijk bedtijd.
s’ Anderendaags ons allereerste ontbijt
met schatjes van patatjes maar belangrijker dan dat
voor het eerst écht op pad.
Bewonderen de wereldberoemde Niagara-watervallen.
Ze zijn ons echt bevallen.
Nat worden? Het kan ons niet deren
we willen heeldichtbij kijken filmen fotograferen
en al komt het water nog van zo hoog
de rode plastiek regenjas houdt ons droog.
Na het water de wijn
de Canadese wijn: hij mag er zijn!
Zaterdagbezoek Kingstonstad beloond met pak frit.
Dan d’ allerkortse busrit
want wee o wee Mireille haar saccoche was niet mee.
Geen nood Rik snel erom, alles OK.
De cruise in Rockport gaf ons waar voor ons geld
geen thousand islands maar 1863 welgeteld.
Op zondag nine eleven mochten we wat langer slapen
voorbij de moeheid, het vele gapen.
Wandeling door hoofdstad Ottawa
Ottawa is me dat wa
standbeelden oude moderne gebouwen
herdenkingsvlaggen om bij te rouwen
maar TERRY FOX, Canada’s grootste held
bewees dat niet enkel geld telt
maar dat ook moed doorzetting wordt geapprecieerd
hij wordt terecht vereerd.
Na het geschiedenismuseum met totempalen
en zovele oorlogsverhalen
hop naar Quebec met zijn Citadelle
basiliek, chateau, houte et basse ville én sjiek hotel.
‘t Oude Quebec met zijn rue de Champlain kon ons charmeren
een groepsfoto mocht niet ontberen.
De kabelspoorweg genoemd funiculaire
charmant maar niet langer spectaculaire.
Lang lang de busrit van Quebec naar de boot
normaal, want Canada zo groot zo groot!
Waren de Niagarawatervallen spectaculair om zien
de Montmorecy waterval krijgt ook een tien op tien
niet met de boot er onder, neen te voet erover heen
en dan 487 trappen naar benêen
zwaar vermoeiend, maar de klus geklaard
dit natuurwonder een inspanning waard.
Klimmen naar de berg van Sint Anna, de baie van Saint Pol
zwaar voor de bus, berg op, berg af, col na col.
Eénmaal speelde het noodlot ons parten
de kleine gele schoolbus wou niet starten
hoezeer Christiaan en Wim ook wilden proberen
de motor was niet direct te repareren
zo zag de helft van de groep slechts twee beren
beren die dan nog weigerden broodjes te smeren.
De zevende dag één uur lang bootje varen
in de regen en met wild golvende baren.
Moesten we de zon ontberen
de regen kon ons niet deren
vrolijk liedjes zingen in de autocar
gezellig eenieder alleman te gaar.
In het Parc Nationale de Bic
lekkere pic nic
en ‘s avonds in Matane in hotel Riotel
aperitief in de kamer van Marcel
zoet straffe Canadianclub Wisky met ijs
gevolgd door kreeftenpastaspijs
merci Marcel merci Marcel
c’ etait bon et belle.
Donderdag wind en koude regen
maar daar kunnen we wel tegen
vrolijk zingend in de bus van elle est chouette
onze Bernadette
en Marcel, hij zong zacht ontroerd van Dieu aide moi
en van un jour a la fois.
In het park van Gaspédie naar de cinéma
natuurfilm over een reuze eland die doet kaka
en een arend die vangt een konijn
zovele wilde dieren die er allen mogen zijn.
Nog plaats voor de mens
of is dat een dwaze wens?
De negende dag, de dag der dagen
met stormwind en helse regenvlagen
naar Buenaventura bootje varen
genieten van de wilde baren
walvissen nul de botten
een toerist lat zich graag bedotten.
In Buenaventura snel de lunch oppikken
daarna zalig tijd om te picnickken
rustig stil op een bankje in de zon.
Ook al waren alle walvissen verdwenen met de noorderzon
het vakantieleven aan de Quai de Percé
dicht bij de beroemde rots van Percé valt heus wel mee.
In Paspébiac historische sitebezoek van korte duur
demonstratie van de smid zijn brandend vuur
leren hoe je vierkante nagels moet produceren
een mens is nooit te oud om te leren
al zag ik dit veelvuldig in mijn jeugd
het deed mij deugd.
Het bezoek aan de Indi-amerikaanse tipikerk en kerkhof
onverwachts, maar heel tof
een bord met “In flanders fields the puppies grow
between de crosses row on row”.
Vlaanderen zendt nog steeds zijn zonen uit
met of zonder Koninklijk Besluit.
Diep in de brede rivier zagen we de zalmvissers.
Ik weet we zijn geen azijnpissers
maar soms is de sanitaire situatie heel precair
want soms zo zeldzaam als de walvissen, de beren die stops sanitair.
Wist je dat je van het sap van de esdoorn suikersiroop kan maken
en dat in verschillende kleuren en smaken??
Beste vrienden, tot mijn grote spijt
voor de rest van het reisverhaal geen tijd
misschien, ik zeg ,misschien doe ik het later wel
als ik ben thuisgekomen goed en wel.
Maar eerst nog een dikke DANK U WEL
aan Roos Rik Bernadette Hassan en Marcel.
Het is wederom perfect geweest
nu is het tijd voor het afscheidsfeest.
Ik heb nog drie wensen
1. moge het u smaken
2. moge elkeen veilig thuis geraken
3. en voor onze speciale gids Marcel
“Bonne chance, merci “, in het Nederlands “Het ga u goed, dank u wel”
Canada, St-Alexis-des-Monts
19 september 2022